Zoveel potentie, maar liep met een sisser af.

Feo en de Wolven begint geweldig, als in een sprookje wordt de lezer meegenomen naar de bossen in Rusland 100 jaar geleden. Naar het donkere, koude bos in hartje Rusland. Waar de nachten donker zijn en wolven huilen.

We ontmoeten Feodora, of liever Feo, die samen met haar moeder de taak van wolfverwilderaar heeft. Ze trainen wolven die als huisdieren gehouden zijn om weer wild te worden. Om uiteindelijk weer los gelaten te worden in de bossen. Maar niet iedereen houdt van wolven en als het leger de deur binnenvalt en Feo’s moeder meeneemt, moet Feo leren om voor zichzelf en haar wolven op te komen. En de lange tocht door de koude bossen aangaan om haar moeder te redden.

Ik vond de eerste 80 bladzijdes geweldig. Feo is een heerlijk hoofdkarakter, ze is koppig, dapper en best grappig. En met wolven als andere hoofdkarakters had ik niet veel te klagen.

Snel in het boek wordt Feo’s moeder meegenomen en de spanning bouwt zich op, om eigenlijk ook weer snel af te nemen. De rest van het boek dreunt een beetje voort, de reis naar de gevangenis voelt lang en dan het laatste stukje van de reddingsactie weer veel te kort.

Ook wordt Feo’s karakter een beetje vervelend naarmate het boek vordert, ze ontwikkelt zich niet. Haar dapperheid leidt tot domme acties en ze blijft dezelfde fouten herhalen. En andere karakaters die we ontmoeten blijven op hetzelfde niveau hangen. Ook had ik graag wat meer van de rijke geschiedenis van Rusland gehoord. Als je niet vanaf het begin had geweten dat het in de “echte wereld” afspeelt, had het net zo goed een verzonnen land kunnen zijn.

Jammer, een verhaal met zoveel potentie wat toch een beetje met een sisser afloopt. Terwijl Katherine Rundell zeker kan schrijven, er zitten pareltjes tussen en andere karakters met zoveel potentie om meer te worden. Maar Feo en de Wolven kon mij toch niet bekoren.