Thanks, Cora.

Naar aanleiding van de Hebban leesclub mocht ik Cora Carmack’s Finding it lezen. Het is inmiddels al weer een tijdje geleden dat ik deze uitgelezen heb. Ik had echter het gevoel dat ik het verhaal even wilde laten zinken voordat ik er een recensie over zou schrijven, om te kijken of het nog steeds aansloot bij mijn eerdere mening.

Ik kan nu echter met veel plezier brengen dat ik nog steeds helemaal weg ben van het boek! Het is zeker een van de betere boeken die ik tot nu toe in dit jaar heb gelezen. Misschien ben ik al een beetje bevooroordeeld, gezien mijn obsessie voor New Adult boeken, maar Finding it van Cora Carmack viel voor mij echt in de categorie ‘goed geschreven’.

Het eerste wat ik dacht toen ik het boek binnen kreeg was dat het zeker een feelgood roman moest zijn, zoals de lelijke sticker op de cover ook impliceerde. Het boek is geel, maar wel subtiel en past goed bij de covers van de voorgaande boeken, Losing it en Faking it (Laten we even eerlijk zijn, de Nederlandse covers zijn in dit geval veel mooier dan de originele). Zoals bij deze eerdere delen krijg je, naar mijn mening, al een goede impressie van het verhaal door de titel, ondertitel en achterflap. ‘Finding it’ laat al zien dat er iets gevonden wordt; het is een New Adult dus ik kan eigenlijk al wel met zekerheid stellen dat iemand zijn/haar grote liefde gaat vinden. ‘Soms moet je verdwalen om de weg te vinden’ impliceert daarbij al dat het geen makkelijke weg is. Er zullen sowieso wat dingen fout gaan in het boek.

Toen ik begon met lezen zat ik er nog niet helemaal in, wat me best wel tegenviel. De eerdere delen hadden me vanaf de eerste bladzijde direct gegrepen, dus ik had dat ook wel bij dit deel verwacht. Nu hielp het feit dat ik het ontzettend druk had en alleen kon lezen tijdens korte busritjes niet echt mee. Achteraf denk ik dan ook dat het niet helemaal te wijten is aan het boek of de schrijfster. Wanneer het keerpunt kwam weet ik niet precies, maar BOEM, ik zat ineens helemaal in het verhaal en kon het ook echt niet meer wegleggen. De laatste helft van het boek heb ik in één nacht uitgelezen, ondanks dat ik de volgende dag een belangrijk tentamen had. Thanks dus, Cora.

SPOILER ALERT AAN! Dit stuk van de recensie kan milde spoilers bevatten over Finding it (uiteraard heb ik geprobeerd deze zo oppervlakkig mogelijk te houden).

Het mooiste aan het verhaal zelf vond ik denk ik de manier waarop Kelsey omging met het verwerken van haar verleden. Hoewel ik zelf niet zo’n dergelijke heftige gebeurtenis heb meegemaakt, herkende ik mezelf wel in haar en het ontloopgedrag dat ze vertoonde. De manier waarop Kelsey en Jackson aka Hunt met elkaar omgingen als ze het niet met elkaar eens waren, bijvoorbeeld door juist weinig te praten in plaats van veel naar elkaar te schreeuwen, liet voor mij wel zien dat de schrijfster echt wel de intentie had om meer in het boek te stoppen dan een leuk liefdesverhaaltje met een nietszeggend einde. Jackson’s geheim was voor mij best wel een verrassing; ik had eerder gedacht dat hij bijvoorbeeld last zou hebben van PTSD of alcoholist zou zijn.

SPOILER ALERT UIT! Je bent nu weer veilig.
Verder wil ik nog vermelden dat ik echt genoten heb van de plaatsbeschrijvingen. Voor mij was het echt te merken dat Cora deze plaatsen zelf ook bezocht had en ik heb inmiddels van meerdere mensen gehoord dat zij dit ook zo ervoeren. Hoewel ik normaal gesproken meer voor gevoelsuitingen dan voor uitgebreide details ben, voegden ze in Finding it echt iets toe aan het verhaal. Ook vond ik het erg duidelijk dat alles vanuit een Amerikaans perspectief geschreven was; wij zouden de reis weer heel anders ervaren.

Al met al heb ik genoten van dit prachtige boek, heb ik het ’s nachts verslonden als een vampier en hoop ik nog veel meer van deze schrijfster te mogen lezen in de toekomst. Voor mij was dit absoluut haar beste boek uit deze serie (hoewel de andere twee er ook zeker mogen wezen hoor).

Enkele mooie quotes (deze komen voornamelijk uit het begin van het boek, daarna zat ik er zo in dat ik er niet eens meer op heb gelet):
- “Mijn bagage had ik bij de deur afgegeven en even hoefde ik alleen maar te zijn.” (p. 12)
- “Daar kon ik niets aan veranderen. Mijn gezicht kon ik met make-up beschilderen. Ik kon afleiding zoeken in feesten en mannen en reizen. Maar je kunt niet weglopen voor wie je bent... niet voor altijd.” (geen idee welke pagina)
- “Als je van iemand houdt, als je echt van iemand houdt, laat dat een merkteken achter op je ziel. Dan hangt er een slot aan je hart dat je voor altijd bij je zult dragen. Je kunt de sleutel kwijtraken of weggeven, maar het slot houd je altijd bij je.” (p. 188)