Al bij al een super boek!

Sneeuwval, of Ice Cold in het Engels, gaat over Jane Rizzoli en Maura Isles. Maura, een patholoog-anatoom uit Boston, had een medisch congres bijgewoond. Samen met een aantal collega’s was ze van plan om te gaan skiën, wanneer plots hun auto kwam vast te zitten in de sneeuw. Zonder telefonisch bereik of hulp van buitenaf moesten ze zich proberen te redden in deze onverwachte situatie. Worstelend tegen de kou van de winter gingen ze onderdak zoeken. Ze kwamen terecht in Kingdom Come, een afgelegen en verlaten dorp. Voor hen was een mysterie waarom de bewoners van deze identieke huizen hun woonplaats verlaten hadden. Alles was achtergelaten, alsof er iets ingrijpend en vliegensvlug gebeurd was; geen enkele deur was op slot, auto’s stonden netjes in de garage, de maaltijden nog op de tafel, …
Maar hun prioriteit lag ergens anders: veilig terug thuiskomen en overleven in de bergen in het midden van de winter. Dit verliep echter niet van z’n leien dakje, want het klimaat speelt een enorme rol in dit het verhaal. Zijn ze levend uit het dorp geraakt, waar een aantal maanden daarvoor aanhangers van de sekte ‘De Orde Van Jeremiah’ hadden gewoond?

Het boek komt redelijk snel op gang; rond pagina 40 van de 319 bladzijden. Naarmate het verhaal vordert, wordt het juist spannender. Dit motiveerde me om niet af te haken en te blijven doorlezen tot het einde. Zelfs op het einde, wanneer je denkt dat alles eindelijk voorbij is, wordt het nog spannend.
Het boek gaat over een sekte met aan het hoofd Jeremiah, die aanbeden wordt zijn volgers. Hij heeft absolute macht, waardoor hij kan doen en laten wat hij wil, want ze leven toch in een gesloten gemeenschap zonder enig contact van buitenaf. Dit gevoel van onmacht veroorzaakt verontwaardiging, want er zijn effectief ook mensen die in een gesloten gemeenschap gevangen zitten, bijvoorbeeld in een communistische samenleving. Alles wat de bewoners (mogen) doen, is onderworpen aan het gezag van hun leider. Hun vrijheid wordt op alle mogelijke manier afgepakt. Het is mogelijk dat Tess Gerritsen dit wil aanklagen.
De spanningsopbouw is absoluut een sterk punt aan het boek, zoals reeds vermeld. Er gebeuren continu onverwachte zaken in het verhaal, waardoor je je standpunt van/op het verhaal ook noodgedwongen moet aanpassen.
Daarnaast is de verhaallijn ook enorm realistisch, waardoor je je makkelijk kan inleven. Dit effect van empathie en medeleven zorgt voor een vergroting van de spanning, waardoor je meerdere malen tijdens het lezen plots op het puntje van je stoel zit.
Het einde van het boek vind ik een minpuntje en een beetje raar uitgewerkt. Er is hier sprake van een plot twist, maar Gerritsen is precies iets te kort door de bocht gegaan bij sommige verklaringen die je pas op het einde te lezen krijgt. Bovendien spelen deze factoren toch geen rol meer, want alles is al gebeurd.
Al bij al vond ik het boek super! Ik hou van haar schrijfstijl en sta nog steeds versteld van hoe steengoed het verhaal in elkaar zit. Het is een verhaal dat je bewust maakt dat er nog steeds nare dingen gebeuren waar wij niet per se iets vanaf weten. Daarom raad ik dit boek ook aan, zowel aan lezers als niet-lezers, ongeacht welke manier van denken; het doet je nadenken over ons politiek systeem en dat wij het nog niet zo slecht hebben in een democratie, hoewel soms anders beweerd wordt. Onze westerse wereld vind een democratie zo vanzelfsprekend, dat we wel eens vergeten hoe belangrijk vrije meningsuiting is!