De mist kruipt onder je huid...

De 55-jarige Zweedse Maria Holinek komt met haar hond Castor aan in Winsford, een klein plaatsje in Exmoor, Engeland. Het is winter en het weer is mistig en troosteloos. Zij stelt zich als doel haar hond te overleven en verder niets. Zij is mysterieus en erg op zichzelf. Al snel blijkt dat zij veel geheimen heeft. Ze heeft heel veel meegemaakt en dat maakt haar tot de vrouw die ze nu is. Stukje bij beetje maakt Maria haar verhaal kenbaar. Waar is haar man Martin gebleven? Hij is hoogleraar literatuur en verwikkeld in een schandaal. Waarom mag niemand weten waar en wie zij is? Waarom verstopt zij zich aan het einde van de wereld? Waarom leest zij de dagboeken van Martin en wat wil ze bereiken?

Dit is mijn eerste ontmoeting met Håkan Nesser. Het verhaal is zeer traag. Maria is alleen met haar gedachten en is erg zwaarmoedig. Haar persoonlijkheid wordt goed uitgediept. Zij verteld haar verhaal over werk bij de media, haar relatie met Martin, hun niet zo liefdevolle huwelijk en de moeizame relatie met haar kinderen. Het is al snel duidelijk dat Maria erg berekend is maar al lezend krijg je toch zeker sympathie voor haar. Het boek wordt gezien als psychologische thriller. Ik vond het echter totaal niet spannend. Wel een zeer beklemmend verhaal waarbij de mist en de eenzaamheid een bijzonder opgesloten gevoel geven. De schrijver weet door zijn stijl en zintuiglijke manier van beschrijven een sfeer neer te zetten waarbij je voelt hoe Maria het ervaart. Dit is zeer knap gedaan. Daarom zou ik het eerder een psychologisch roman noemen. De schrijfstijl is poëtisch en soms wat wollig. De schrijver maakt zich er aan het eind, in mijn ogen, een beetje makkelijk vanaf en laat de lezer met vragen achter. Ik geef het boek 3 *** sterren.