Mooi

Mila’s relatie met Thijs is na 3 jaar over. Thijs was haar alles, Thijs was alles wat ze nodig heeft om gelukkig te worden. Mila stort vervolgens in, valt enorm af, wordt erg depressief, krabbelt op en stort zich in de datingsites. Ze date om Thijs te vergeten, wil graag bemind worden. Het verhaal gaat heen en weer in de tijd van haar studie, de relatie met haar ouders, de goede maar vooral ook slechte tijden. Na anderhalf jaar ontmoet zij Rogier met zijn 8 jarige zoontje Bram. Het geluk en de liefde liggen voor het grijpen. Ze kan nauwelijks geloven dat hij voor haar kiest, dat zij het waard is om van te houden. Is zij in staat haar twijfels en onzekerheid te overwinnen?
Deze autografische roman is geschreven door Mila van Oosten (dit is een pseudoniem), zij is geboren in 1979 en werkt bij een reclamebureau en zij schrijft o.a. advertenties over antidepressiva die zij zelf gebruikt. Ook studeerde zij communicatiewetenschap maar vond dit niets en vooral niet aan te raden. Daarna volgde zij een cursus aan de schrijversvakschool. Het is een verdrietig verhaal. Je zou er depressief van worden. Een aaneenschakeling van gebeurtenissen die niet lukken, waar Mila zich minderwaardig door voelt. Ze is zo onzeker, ze is nihilistisch en beschrijft met de nodige zelfspot hoe ze hiermee om is gegaan. Ze is achterdochtig (al dan niet terecht) en door schade en schande wordt zij wijzer. Ze hunkert naar bevestiging en aandacht. Zij slikt medicatie, wordt vrijwillig opgenomen in een psychiatrische kliniek en ze gaat naar therapie als EMDR en CGT. In tijden dat Mila gelukkig is lijkt alles wel even normaal maar dit is altijd slechts tijdelijk, tot haar demonen weer toeslaan en haar weer onzeker en soms zelfs suïcidaal maken. Zij doet dan ook pogingen hiertoe, in haar epiloog geeft ze aan dat ze het echter nooit echt gedaan heeft, dat ze het nooit echt wilde.
Het verhaal van Mila is duidelijk, verdrietig en kan zeker een hulp zijn voor mensen om hulp te zoeken maar heel eerlijk gezegd kon het verhaal me niet geheel raken. Wellicht komt dat door mijn eeltlaag opgedaan door ervaringen in de psychiatrie Het verhaal verspringt erg in tijd, weliswaar goed aangegeven maar hierdoor raak je het verhaal kwijt en gaat het naar mijn idee de diepte niet in.
Je voelt dat ze intens triest is en dat het leven voor haar soms zo uitzichtloos lijkt maar ik mis de hoop, het overkomt haar en het lijkt zo onomkeerbaar, bijna self fulfilling prophecy. Wel is het ontzettend knap dat de schrijfster haar verhaal zo neer durft te zetten. En fijn dat ze toch een lijstje heeft met dingen om voor te leven. Depressiviteit is zo’n enorm taboe, bijna niemand durft hierover te vertellen, laat staan hierover een boek te schrijven. Daarom 3 dik verdiende sterren (***) voor dit boek.