boeiend, maar niet helemaal

VOX begint met een heel interessant uitgangspunt: vrouwen mogen maar 100 woorden per dag spreken, en als ze deze grens passeren, worden ze gestraft door een elektrische schok. Daarnaast hebben vrouwen nog veel meer beperkingen. Ze mogen bijvoorbeeld niet meer werken. Hun kinderen worden inmiddels op school gevoed met deze ideeën, die ontstaan zijn uit het christelijk geloof. Dit is een heel interessant en spraakmakend gegeven. Vooral de weg van de samenleving die leidt naar deze maatregel was interessant om te lezen. Echter blijft dit uitgangspunt en de personages een beetje op de oppervlakte. Het wordt niet goed genoeg uitgewerkt en er blijven veel vragen die het verhaal oproept, onbeantwoord. Dit is jammer, want het verhaal had juist door meer details nog dieper kunnen gaan.

Dalcher probeert in VOX veel verschillende genres uit; het boek is tegelijkertijd een dystopie, roman, thriller, politiek en feministisch gericht. Het is uiteindelijk niet gelukt om hier in het verhaal een goed geheel van te maken, en op de helft van het boek zakt het in en vervalt het in actie en eindigt uiteindelijk ’happily ever after’, wat heel jammer is. Toch vind ik het een heel interessant verhaal om over te discussiëren en om bij stil te staan tegen het licht van de huidige samenleving. Daarnaast vind ik het overkoepelende thema in het boek heel interessant, en kon ik het in de eerste helft van het verhaal niet wegleggen toen ik erin bezig was: dat is altijd een goed teken. Een boeiend boek dus, maar helaas niet tot het einde.