Niet Poesk, meer á la Robert Bloch

Inderdaad weer eens wat anders dan de normale geschenken van de Spannende boekenweken. Ondanks enkele verwijzingen naar Poe, vond ik de vergelijking met hem (volgens de achterkant van het boek) vergezocht. Het verhaal en de stijl deed me eerder denken aan de verhalen van Robert Bloch. Het verhaal is wat simpel maar wel goed uitgewerkt - de waanzin van de moeder komt goed uit de verf. Het einde vond ik echter wat rommelig.
De gedichten en de rijmelarij vond ik niet per se irritant, al snapte ik niet helemaal het idee (of is het een verwijzing naar de gedichten van Poe? The Raven wordt in elk geval aangehaald.) Zelf zegt het hoofdpersonage: 'Vergeef me dat ik af en toe een rijmpje verzin! Maar van wat schattige rijmelarij is nog nooit iemand slechter geworden, is het wel?' Dit lijkt dan weer te suggereren dat het gerijm en soms nogal lyrische taalgebruik verwijst naar de toestand van de vrouw en hoe los ze is geraakt van de werkelijkheid.
Al met al geen slecht verhaal, maar wel een die wat vragen oproept.