Verrassend debuut

'Dit moet je echt lezen!' sprak een collega Engels, en ze gaf mij 'Eleanor Oliphant'. Dat was alweer een poosje geleden, midden in een loeidrukke periode. Toch las ik alvast een stukje en ik dacht meteen wel te weten wat voor verhaal dit zou worden. Het gaat over Eleanor, een jonge vrouw die alleen woont en sociaal zeer onhandig is. Ze heeft muisbruin haar, een litteken op haar gezicht en ze draagt praktische schoenen met klittenband. Dat wordt dus een verhaal over iemand met ASS (een stoornis in het autistisch spectrum) die uiteindelijk gelukkig wordt met een levenslustige, gekke collega die wars is van gewoontes. Moest alleen die vreselijke moeder, die iedere week belt, even weg.

Tsja. Hoe fout kon ik zijn? Dat merkte ik later, toen ik verder las. Waar dit verhaal buitengewoon komisch begint met een sociaal onhandige net-dertiger die zich verliest in een crush op een zanger, ontspint zich langzamerhand het dramatische verhaal áchter het verhaal. Op de helft van het boek sta je een beetje 'buiten je eigen lijntjes' en vraag je je af of het toch echt die collega gaat worden, of toch nog iemand anders. Gaat ze werkelijk niet praten over alles wat er in haar jeugd gebeurde, of komen we straks toch wat te weten?

Voor een debuut, wat 'Eleanor' is, zit het verhaal verschrikkelijk goed in elkaar, of ik moet gaandeweg iets gemist hebben. De stijl van Honeyman is treffend, komisch, soepel, maar nergens wordt het een slapstick of juist sentimenteel. Door beschrijvingen van kleine gebaren en zo gewoon lijkende gedachtes vormt ze levensechte verhaalfiguren, met wie je een prima gesprek zou willen voeren - als ze echt zouden bestaan.

Met 'de moeder' wil je dat zeker niet. Zo ontwricht en giftig als in 'Eleanor' heb ik ze nog niet vaak gezien. Zelfs niet in 'Sharp Objects'. Dat je uiteindelijk ook helemaal niet met de moeder had kúnnen praten, ook al was je een verhaalfiguur in het boek, is dan uiteindelijk geen straf. Wat zou je zo'n gedrocht ook nog moeten zeggen?