Emotionele rollercoast

Dit boek heeft mij overdonderd. Letterlijk. Ik was nog niet halverwege of E. Lockhart vond het zo nodig om met mijn emoties te gaan spelen. Ik heb gelachen, gehuild, (bijna) uit ergernis het boek tegen de muur gesmeten.

Elk jaar gaat protagonist Cadence met haar vader en moeder naar het privé-eiland van haar grootouders. Tijdens de vakanties zijn Cadence, haar nicht Mirren, neef Johnny, en Gat onafscheidelijk. Na twee jaar afwezigheid keert Cadence – met hevige migraineaanvallen – weer terug. Niemand lijkt echter te willen praten over datgeen wat twee jaar geleden is gebeurd, en Cadence blijft in het duisternis tasten. Langzaam komen de herinneringen weer terug, maar die gaan gepaard met familiegeheimen… en leugens.

Het boek heeft een unieke schrijfstijl, een schrijfstijl waar ik wel van hou. De schrijfstijl hoort gewoon bij dit verhaal, vind ik. Het sleept je mee, het houd je wakker als je ’s nachts nog aan het lezen bent. De schrijfstijl betoverd je, het verraad je.

De familie Sinclair zijn leugenaars, maar dat was denk ik al wel duidelijk. Eén van hun motto’s lijkt te zijn: alles gaat met tijd wel over. Ze zijn rijk en machtig, dus waarom zouden ze ergens te lang mee bezig blijven? Gat (de neef van de nieuwe vriend van Cadence haar tante) vind dit echter maar niks, en probeert over de problemen van het leven te praten.

Na twee jaar, besluit Cadence zijn advies op een iets andere manier te volgen. Ze is verandert: ze gaat op onderzoek uit om uit te vogelen wat er nou precies gebeurt is, ze verkoopt spullen waar ze ‘niets aan heeft’. En langzaam, schitterend langzaam, kom je achter de waarheid. Het einde verbluft je. Het laat je trillend van emoties achter. En het is niet erg om te huilen – dat heb ik ook gedaan – zo lang je maar liegt over het einde.