GEWELDIG! met de complimenten voor Ineke Lenting!

Inhoud
Wanneer Andrew (Andy) een gezellige lunch denkt te hebben met haar moeder Laura, komt ze van een koude kermis thuis. De gezellige lunch verandert abrupt in een slechte scene uit een nog slechtere wildwestfilm. Andy verbaast zich vervolgens over het koele en kille optreden van haar moeder als die de schutter overmeestert en op gruwelijke manier vermoord. Is dit haar moeder, de zachtaardige, hardwerkende spraaktherapeute, die ze haar hele leven al kent? Andy gelooft haar ogen niet, wie is die vrouw? Zo heeft ze haar moeder nog nooit meegemaakt! Uiteindelijk blijkt dat Laura zich al ruim 30 jaar schuilhoudt en dat ze in werkelijkheid ook een andere naam heeft. Haar verleden blijkt een ton vol met leugens, niets lijkt te kloppen! Waar bestaat het echte verleden van Laura uit? Kan dit het daglicht wel verdragen en waarom lijkt het of anderen het op het leven van haar moeder hebben gemunt? Het wordt een lange zoektocht voor Andy. Gaandeweg vallen de puzzelstukjes op zijn plaats en wordt er over de afgelopen 30 jaar meer duidelijk.

Persoonlijke Leeservaring
Er zijn twee verhaallijnen: één, vertelt vanuit de beleving van Andy, de zomer van 2018 en één, vanuit het oogpunt van Jane, de zomer van 1986. Deze twee verhalen lijken misschien in eerste instantie losstaand te zijn, maar niets is minder waar. Langzaamaan worden de twee verhalen verweven tot één kloppend geheel.
Ook in dit boek van Karin Slaughter ontkom je niet aan een behoorlijke dosis geweld, doorspekt met actuele wereldthema’s, zoals aanslagen, politieke spelletjes, fraude bij een vooraanstaande zorginstelling, sekte-achtige manipulatie en zelfs wat discriminatie schuwt ze niet. Terwijl deze thema’s verder geen hoofdrol spelen.
Wat ik heel knap vind is dat Karin Slaughter wederom ‘ouderwets’ haar stempel op dit boek weet te drukken terwijl ze zichzelf toch weer opnieuw lijkt te hebben uitgevonden als schrijfster. Het lijkt, in mijn optiek, geenszins op haar vorige boeken, ook niet op Goede Dochter, wat ook een opzichzelfstaand boek was. Ik heb in dit boek een ander soort spanning ervaren dan ik in eerdere boeken voelde. Niet de spanning van een ophanden zijnde moord (die ook hier weer echt meerdere keren gepleegd worden), maar de spanning van het verhaal zelf. Ik zal mezelf proberen te verklaren: op een gegeven moment (hoofdstuk 12) zat ik zo vastgezogen in het verhaal van juli 1986 dat ik haast niet kon overschakelen naar 2018, ik was even de verhaallijn van 2018 “kwijt” en moest echt goed nadenken voordat ik weer verder kon in 2018, en dat duurde echt minuten! Ik kan me niet herinneren dat ik dit ooit eerder heb meegemaakt. Karin Slaughter is voor mij altijd synoniem geweest aan echt leesplezier! En dat heeft ze ook in dit boek weer meer dan waar gemaakt! Een staaltje schrijfkunst waar voor ik grote bewondering heb en dit keer wil ik ook een keer de vertaalster genoemd hebben: Ineke Lenting. Een verhaal kan nog zo goed zijn, als de vertaling niet deugt dan blijft het verhaal niet overeind, denk ik.