De verrassing ontbreekt

Met geheimen, magie en heksen belooft De Graces van Laure Eve een perfect herfstboek te zijn. Maar maakt het de beloftes waar? Is er magie? Is er iets mysterieus aan de hand? Is er dat beetje romantiek waar de beschrijving naar wijst?  

Alles draait in het boek om de Graces en in het bijzonder de drie kinderen van de familie Grace: Summer, Thalia en Fenrin. De verteller barst pas tegen het einde door als hoofdpersonage, nadat de twist is ontrafeld. Ze begint het boek ook zonder naam en we komen nooit achter de naam die haar ouders haar hebben gegeven. Ze kiest zelf voor de naam River, wat Summer – als vrije geest – meteen accepteert, waarna iedereen deze nieuwe naam overneemt. River is verder een enorm onbetrouwbare verteller, wat we wel en niet kunnen geloven wordt in het midden gehouden.  

De familie Grace bestaat uit kunstzinnige hippie-achtige mensen die grote feesten geven en veel geld hebben. In het dorp gaan de roddels dat de familieleden heksen zijn, of in ieder geval flink in de occulte wereld opereren. Dit intrigeert nieuwkomer River enorm. Ze is net in het dorp komen wonen met haar moeder en ze heeft moeite om met haar klasgenoten om te gaan. Ze schaamt zich voor de armoedige lunches die ze meeneemt en ze zondert zich af van haar klasgenoten. Ze maakt wel een uitzondering voor de enorm populaire familie Grace, of eigenlijk voor Fenrin. Via zijn zusje Summer ziet ze de kans om dichter bij hem te kunnen komen. Soms is haar obsessie best griezelig. Ze komt eerder over als een stalker dan als iemand die echt bevriend wil worden met de drie jonge Graces.  

Doordat River het grootste deel van het boek ‘cool’ probeert te zijn en alleen maar dingen doet om bij de Graces in de gratie te vallen, leren we haar helemaal niet kennen. Wie is River? Wat beweegt haar in het leven? Pas tegen het einde krijgen we wat van de ‘echte’ River te zien en dit maakt het ook meteen een stuk interessanter. Als personage heeft River niet erg veel diepgang. Dit komt ook doordat heel veel informatie niet wordt verteld aan de lezer.  

De Graces is een langzaam boek. Binnen het verhaal verstrijkt veel tijd zonder dat daarin veel gebeurt. Veel wordt ook achteraf en half naverteld door River, terwijl de lezer ook direct in het moment mee had kunnen gaan. Dit maakt het verhaal niet vlotter om te lezen. Toch boeit het verhaal meestal wel, al wordt er ook aan alle kanten informatie achtergehouden. Iets wat wel een beetje een makkelijke manier is om de twist te verbergen. Het is ook geen succesvolle tactiek, want veel lezers zullen de twist al vrij gauw zelf voorzien. Doordat veel informatie ontbreekt weet de lezer dat er iets anders achter zit en dan is het niet zo heel verrassend meer dat er inderdaad een onthulling is in het laatste deel van het boek. Hierin is het boek helaas niet misleidend genoeg.  

Voor een boek over heksen zit er eigenlijk maar erg weinig magie in. Misschien dat dit in het volgende deel een grotere rol krijgt. Daar wijst het einde in ieder geval wel op. Toch bekruipt de lezer het gevoel dat De Graces meer had kunnen zijn dan het uiteindelijk is. Het boek heeft alle elementen om een leuk spannend verhaal te vertellen, maar het komt eigenlijk nooit van de grond. Pas tegen het einde vangen we een glimp op van wat het hele boek had kunnen zijn, maar eigenlijk is dat te laat.