Recensie Een mooie dag om te sterven

Een zinderend verhaal over een Imitator van beruchte (serie)moordenaars.

Het verhaal over de Imitator van beruchte moordenaars leest als een trein. Het begin vertelt de gescheidenis van John Costello, een man die de sporen van een vroege aanslag op zijn leven met zich meesleurt in het heden.
Het einde van het verhaal is steengoed, de psychologie speelt in dit verhaal, net als de andere verhalen van Ellory, een groot en belangrijk deel.
Het verhaal is een race tegen de klok, want de man kan elk moment toeslaan, en op elke plaats in de stad New York.

De personages zijn sterk uitgewerkt. Zo heeft John neurotische trekjes in zijn dagelijkse leven, die terug te leiden zijn naar de aanslag op zijn leven. Dit is prachtig om te volgen, maar toch krijg je geen grip op de persoon John Costello, het blijft wel een beetje vaag daar. Hij wijdt zijn leven aan het opsporen van feiten over seriemoorden, en kan daarmee van dienst zijn bij de politie, die op zoek is naar de seriemoordenaar.

Dan is er nog Ray Irving, een alleenstaande man waarvan het verleden niet geheel duidelijk wordt. Hij is alleen, een rechercheur. Iemand die ergens ook warmte wil van een vrouw, maar teveel wordt opgeslokt door het werk. Dit blijft wel enigszins cliché in boeken als deze. Hij bouwt enigszins een werkrelatie op met John, maar weet niet goed wat daarvan te vinden. De argwaan blijft.

En journaliste Karen Langley, die een pittige tante is, maar zacht van binnen.

De overeenkomst van deze drie levens is de schaduwwereld waarin ze zich bevinden. De moorden, de verminkte lijken, het leed wat dat met zich meebrengt, maar ook de argwaan beheersen deze drie levens. Wie is wie, en waarom?
RJ Ellory heeft hiermee een grimmig verhaal verteld, dat sterk is neergezet met een goed, cru plot. Het verhaal houdt je in greep, op zoek naar de moordenaar in deze duistere geschapen wereld, wat toch wel bij werkelijkheid in de buurt kan komen.