Van binnenuit.

Ik was in Eva, dagenlang. Ik hoopte op een gegeven moment bijna dat ze snel dood zou gaan, maar het duurde en duurde. En op het laatst kon ik alleen nog maar huilen, om haar en om haar liefde en verlangen en gemis en onvermogen.
Dronken, permanente noodzakelijke verdoving.
Ik zat gevangen in een duistere roes, in het hoofd van Eva.
Het was vreselijk en prachtig treurig en aangrijpend.

Bergsma zei "ik hoop maar dat niemand een hekel aan me krijgt door dit boek". Maar dat is onmogelijk.
Bergsma vertelde al het slechte in zichzelf uitvergroot te hebben maar er bleef niets slechts over. Niets.

Ik zat in Eva, één groot delirium van verdriet en verlangen.
Liefde, een RomeoJulia in de meest rauwe en poëtische betekenis van.

Wanneer je dit boek van binnenuit leest dan weet je dat de seks ondergeschikt is aan het verhaal en er van grove taal helemaal geen sprake is. De krachtige schoonheid, het ritme en de levenslust van Bergsma's woorden en beschrijvingen bieden troost en hoop. En echt, dat is wat je nodig hebt na het lezen van dit boek...