Grafmeisje zoekt duisternis

“Onder de slagen van het toeval
Blijft mijn bebloede hoofd geheven.” Invictus, hoofdstuk 32 4 van de 4

Het verhaal; Brieven aan de duisternis is een verhaal met een zwarte rand, dat uiteindelijk zich ontpopt in een boek vol herkenbare thema’s. Wanneer je begint met lezen leer je Juliet kennen. Verdriet heeft haar in zijn macht en laat Juliet geen enkel moment met rust. Ze schrijft met hart en ziel brieven aan haar overleden moeder en levert deze bij het graf van haar moeder af. De wereld van Juliet staat op zijn kop, het lijkt alsof het niet erger kan.
Op een dag komt ze bij haar moeders graf aan en ziet dat iemand haar brief gelezen en beantwoord heeft. Juliet is razend en schrijft een brief terug aan de nog onbekende duisternis. Niemand kan voorspellen dat dit slechts het begin is van vele brieven tussen haar en de onbekende schrijver.
Wat Juliet niet weet is dat Declan degene is die haar brieven beantwoord, maar als lezer leer je deze onvoorspelbare en agressieve jongen al snel kennen. Declan voert zijn taakstraf uit, heeft continu ruzie met zijn stiefvader en naarmate het verhaal vordert lijkt zijn moeder ook nog eens ernstig ziek te worden. Het enige wat hem enigszins op het rechte pad houdt zijn de brieven en zijn mysterieuze vriend Rev.

Mijn mening; Er is geen boek zoals brieven aan de duisternis. De verhaallijnen lopen perfect in elkaar over en de auteur heeft het voor elkaar gekregen om de lezer constant nieuwsgierig te houden. Tijdens het lezen van dit boek ervaar je van tijd tot tijd een emotionele achtbaan. Komt alles goed met Juliet? Moet Declan terug naar de gevangenis? Was de moeder van Juliet de held, of misschien… een trut die alles naar haar zin werkt? En wat is er toch met de jongen die zich constant verschuild in zijn capuchon? Zoals je al lezen kan, roept dit boek allerlei vragen op. De meeste vragen worden beantwoord. Alles wat een vraag blijft in Brieven aan de Duisternis geeft dit boek kracht.
De schrijfstijl van Brigid Kemmerer is modern, vlot en pakkend. Ik vind dit zelfs de ideale flow van woorden voor deze pakkende Young Adult. De auteur weet ook precies hoe zij ons opzadelt met emoties. De verhaallijn tussen de hoofdpersonen sleept je mee, en ik kan dan ook met trots vertellen dat de tranen soms zachtjes over mijn wang naar beneden kropen. Het moderne taalgebruik wordt ersterkt door de manier waarop de hoofdpersonen met elkaar communiceren. Het begint misschien heel ouderwets met handgeschreven brieven, maar ook mails en chatgesprekken komen aan bod op een pakkende en meeslepende manier. Het doel van een boek is om de lezer te boeien, en dit is met Brieven aan de Duisternis zeker gelukt.
Het fijne aan een Young Adult boek vind ik de levensles die er vaak in verwerkt is, ook Brieven in de Duisternis is hier een goed voorbeeld van. De lezer ziet tijdens het verhaal verschillende thema’s voorbij komen. Denk hierbij aan het oordelen over anderen terwijl je ze niet kent, het gedrag van mensen beoordelen zonder kennis van de omstandigheden en het niet vergeven van daden uit het verleden. Ook neemt dit Young Adult boek ons mee in de wereld van duisternis en rouw. Iets dat niet vaak zo mooi en duidelijk aan het licht komt. Juliet is in dit verhaal niet de enige die bijna verdrinkt in het verwerkingsproces dat de dood en rouwen met zich meebrengt. Toch heeft de auteur de verhaallijnen vol rouw, prachtig in elkaar samen laten komen.
Brieven in de Duisternis is oorspronkelijk in het Engels uitgegeven onder de naam Letters to the Lost. Toen ik begon met lezen was ik bang voor tientallen spelfouten en andere gekkigheden, maar nu ik deze recensie aan het schrijven ben, kan ik geen enkele opvallende fout bedenken. Joepie!
Brieven aan de Duisternis is een van mijn favoriete boeken, die ik dit jaar las. Ik kan nog uren door blijven schrijven, maar alles komt op dezelfde boodschap neer; lees deze meeslepende Young Adult!