De edele kunst van echt (blij met) jezelf zijn

Er zijn maar weinig sterkere indicatoren van de pittige strijd om de aandacht van de lezer dan het plaatsen van een scheldwoord in je titel. Beroepsblogger Mark Manson weet dat dondersgoed, want in de online wereld is dat effect nog veel heftiger. En dus heet het boek De edele kunst van not giving a fuck zoals het heet en niet bijvoorbeeld 'De edele kunst van je echt (blij met) jezelf zijn', terwijl dat de lading van dit grillige 'anti-zelfhulpboek' veel beter zou dekken.

Wie een beetje heeft opgelet in zelfhulpland, kent wellicht het boek van Sarah Knight, Don't give a fuck, uit 2016. Dit boek was het mentaal-emotionele zusje van Opgeruimd! van Marie Kondo. Naast een opgeruimd huis ook een opgeruimde geest door je niet zo druk te maken om dingen die je eigenlijk niet boeien. Het is dan ook niet zo raar om te verwachten dat Mark Manson dit trucje nog eens overdoet. Zijn insteek blijkt echter totaal anders.

Veel mensen lezen alleen de eerste pagina's van een boek, wanneer ze overwegen een boek te kopen. Wie dat doet met De edele kunst van not giving a fuck, wordt gedurende twintig pagina's even flink volgespamd met het woord 'fuck'. De toon is gezet, zou je denken. Maar dan begint de rest van het boek en zie je het woord bijna niet meer terug. De titel en het eerste hoofdstuk hebben vrij weinig te maken met de eigenlijke inhoud van het boek. Clickbait noemen ze dat in de online wereld.

Maar goed, tot zover de vorm. Wat wil Mark Manson ons nu echt vertellen? Kort door de bocht: van jezelf steeds willen verbeteren, word je alleen maar ongelukkiger. Wie zich bezighoudt met verbetering, benadrukt immers automatisch dat er sprake is van een tekortkoming. Niet dat je als een luie donder maar gewoon heel tevreden met jezelf op de bank moet gaan zitten. Zo anti-zelfverbetering is Mark Manson nu ook weer niet. Maar hij stelt wel dat we wel wat kritischer en bewuster mogen kiezen welke dingen we echt belangrijk vinden. Waar we echt een fuck om willen geven. En dat zijn volgens hem geen materiële zaken.

Dat thema belicht hij vervolgens vanuit verschillende invalshoeken, vaak heel innemend, soms wat repetitief. Zo stelt hij dat je jezelf zou moeten afvragen waarvoor je bereid bent pijn te lijden. Dat is een veel slimmere vraag dan de eenvoudige vraag naar wat je dromen zijn. Hij staat stil bij het belang van keuzes maken aan de hand van persoonlijke maatstaven. En even verderop geeft hij de beste tip voor mensen die opzien tegen het verwezenlijken van hun ambities: begin gewoon. Stuk voor stuk goede levenslessen die de auteur op een prettige manier illustreert met verhalen van bekende mensen. En zoals dat tegenwoordig gangbaar is, krijgt de lezer en passant ook nog het hele levensverhaal van de auteur mee.

De edele kunst van not giving a fuck staat vol met goede adviezen over vraagstukken die vooral herkenbaar zullen zijn voor mensen tussen de 30 en de 45 jaar, de 'is-dit-alles?'-levensfase. Maar met het geven van zero fucks heeft het boek weinig te maken.