Zorgvuldige spanningsopbouw ontbreekt

Hij zegt dat letters op een melkpak hem al interesseren en kunnen stimuleren. Hij leest, verzamelt en schrijft boeken. De jonge Katwijker Mark van Dijk heeft Charles Dickens, Alexandre Dumas en R.L. Stevenson hoog in zijn top tien van favoriete schrijvers staan. Daarnaast is hij gewoon Mark van Dijk die een normale baan heeft en in zijn vrije uren alles doet voor zijn hobby. Kwade geest was zijn debuut, nu ligt Bloeddorst in de schappen van de boekwinkel.
Sylvia van Staveren is onderweg met een advertentie voor een kinderoppas bij Hans Klinkhamer. Hans is al enige tijd weduwnaar en heeft een zoon van tien die het niet altijd meer leuk vindt mee te moeten naar het werk van zijn vader. De van nature al knappe Sylvia doet haar best om extra leuk gekleed in een sexy jurkje bij Hans in de smaak te vallen. Aangevuld met haar charmante verschijning is daar weinig meer voor nodig: Sylvia wordt de oppas van Jack.

Maar Sylvia heeft een dubbele agenda! Ze is ook lid van een geheim genootschap dat tijdens rituelen jonge vrouwen opvoert waar de leden zich dan op uitleven. Nu is er voor het eerst gekozen voor een kind en Sylvia zal daar in voorzien. Alleen loopt alles anders dan gepland, zit Jack opgesloten in een bunker op het Katwijkse strand en raken Hans en Sylvia met elkaar in gevecht. Resultaat: twee doden waarvan een op zeer bloedige wijze is omgebracht. Aan rechercheur Jim Nieuwpoort de taak om de zaak op te lossen en Jack te vinden.

Bloeddorst is niet direct een standaardthriller. Mark van Dijk heeft veel bloed en horrorachtige acties nodig om duidelijk voor het voetlicht te krijgen wat een kannibalistisch genootschap precies doet. Detailbeschrijvingen van sekteleden die gezamenlijk een jong en nog levend vrouwenlichaam uit elkaar trekken en als kostelijke maaltijd verorberen, worden door de doorsnee thrillerlezer doorgaans met enige scepsis bekeken. Van Dijk heeft inspiratie gevonden in het waargebeurde verhaal van de Japanse necrofiele kannibaal, Issei Sagawa, die een Nederlandse studente doodde en opat. Ook het bericht over Armin Meiwes alias de kannibaal van Rotenburg, heeft Van Dijk aan het denken gezet over de inhoud van Bloeddorst.

In Bloeddorst komen echter ook passages voor waarmee Mark van Dijk toont dat hij wel de potentie voor een goed verhaal heeft. Hij kan ook emoties op papier krijgen zónder het gebruik van bloed. Maar potentie alleen mondt niet altijd uit in kwaliteit. Door het taalgebruik lijkt het soms dat je een spannend jongensverhaal zit te lezen, terwijl het even verder een werkelijke horror wordt.

Op momenten dat het verhaal met een opbouwende spanningsboog sneller moet worden, probeert Van Dijk dit te realiseren door een aantal scènes in korte zinnen te beschrijven. Resultaat is echter minder volledigheid, die helaas ook geen snelheid in het verhaal brengt. De verhaallijnen die naar een climax moeten leiden bevatten bovendien te weinig psychologische lading, waardoor een zorgvuldige spanningsopbouw ontbreekt en het meer een opsomming van feiten en gedachten is.

Bedenkelijk is bijvoorbeeld dat de afhandeling van een dodelijk auto-ongeluk wordt beschreven zonder dat er ook maar één politieagent aan te pas komt. Dat is zelfs in Nederland niet denkbaar en is een wat te makkelijke voorstelling van zaken. Dat geldt ook voor een huisdoorzoeking waar door Dimorf (een lid van het geheime genootschap) op eenvoudige wijze allerlei uiterst belangrijke sporen worden ontdekt die door de recherche even daarvoor, tijdens hun 'professioneel' onderzoek, niet werden opgemerkt. Dat lijkt te eenvoudig!

Het zijn deze en andere details waar het totaal af en toe op moet kunnen leunen om overeind te blijven. Daar is meer voor nodig dan de wetenschap dat de Katwijkse bunkers in WO II deel uitmaakten van de Atlantikwall. Mark van Dijk heeft een makkelijke hand van schrijven, daarom moet een opvolger van Bloeddorst er zeker komen, maar dan met meer zorgvuldigheid in de details en tot in de finesses uitgewerkt.