Uit de collectie 'dertien in een dozijn'

Conor Fitzgerald is een in Italië wonende Amerikaan. Seattle is zijn geboorteplaats maar vanaf 1989 beschouwt hij Italië als zijn vaderland. Na een carrière als vertaler en als verslaggever van de Italiaanse politiek en economie, heeft hij gemeend zijn eigen hoofdfiguur te moeten scheppen en zijn avonturen op schrift te stellen. Het eerste avontuur met commissaris Alec Blume heeft de veelzeggende titel Bloedhonden (The Dogs of Rome) meegekregen.

Op een warme zomerochtend wordt de milieu- en dierenactivist Arturo Clemente vermoord in zijn Romeins appartement. Hoewel de moord in eerste instantie amateuristisch lijkt uitgevoerd, blijkt er toch meer aan de hand te zijn. Clemente was getrouwd met Sveva Romagnolo, een prominente politica en lid van de oppositiepartij, maar hij had ook een buitenechtelijke relatie met Manuele Innocenzi, dochter van een beruchte maffiabaas. Commissaris Alec Blume start een onderzoek, maar spoedig blijkt dat hij tegen twee partijen moet opboksen. Enerzijds de politiek die alleen maar nadeel ziet in de negatieve publiciteit rondom Romagnolo, en anderzijds de georganiseerde misdaad die van nature veel te verbergen heeft. 
Tegenwerking, verdonkermanen van belangrijke informatie en zelfs van de moordzaak afgehaald worden, niets blijft de commissaris bespaard. Volhardend en koppig zijn eigen weg volgend, probeert hij de dader toch te ontmaskeren. Een dader die de smaak van het moorden te pakken heeft en daar ook lustig mee doorgaat...

Bloedhond had een boeiende roman over moord, georganiseerde misdaad en politiek in het hedendaagse Italië kunnen zijn, de eerste in een nieuwe reeks Italiaanse misdaadromans van een veelbelovende nieuwe schrijver. Veelbelovend in die zin dat Fitzgerald wel kan schrijven, maar een rammelend en soms saai verhaal heeft ontwikkeld. Het begint met commissaris Alec Blume, een 40-jarige Amerikaan die al 22 jaar in Italië woont. Het ene moment gaat hij uiterst intelligent en slim te werk, het andere moment staat hij garant voor de meest onbegrijpelijke blunders. Zijn functioneren lijkt te zijn ingevuld naargelang de behoeften van het verhaal.

De schrijver heeft voor Rome gekozen als decorum, en als lezer verwacht je dan ook dat die stad in het verhaal een beetje tot leven komt. Een quote op de achterflap refereert zelfs aan Roberto Saviano’s Gomorra wat werkelijk te veel eer is voor de auteur én voor het verhaal dat nauwelijks over Rome gaat. Een vergelijking met David Hewson of Donna Leon, die nadrukkelijk de Italiaanse levenswijze in hun verhalen verwerken, is al helemaal niet te maken.
Toch is er meer dan voldoende potentie voor een succesvolle toekomst voor Alec Blume in Rome. Nu blijft dit debuut steken in een politieroman uit de collectie 'dertien in een dozijn' met soms te lange dialogen en veel onbenulligheden die de lezer niet echt in het verhaal zuigen. En helaas, in plaats van Rome had er net zo goed simpelweg Parijs, Amsterdam of Londen kunnen staan.