Zelfs de duivel slaat hiervoor op de vlucht...

“In het karakter van Jane Rizzoli is toch wel het een en ander van mij terug te vinden”, zei Tess Gerritsen onlangs in een interview. Als dat zo is dan hebben we hier te maken met een interessante persoonlijkheid. Want als op een rijtje gezet wordt wat rechercheur Rizzoli vanaf haar eerste avonturen in De chirurg allemaal heeft moeten doorstaan dan blijven er weinig rustige momenten voor haar over. Ook de achterflap van De Mefisto club voorspelt dit keer weinig goeds voor Jane en haar trouwe vriendin Maura Isles in dit, inmiddels al weer, zesde verhaal uit de Rizzoli-reeks.
Het is een winterse kerstnacht wanneer Jane Rizzoli een beroep doet op haar vriendin, de patholoog-anatoom Maura Isles. De aanleiding is verre van vredig want er is een lichaam van een vrouw gevonden dat op bloedige wijze is verminkt en een hand mist.
Het enige spoor leidt naar Joyce O’Donell die nog een telefoontje heeft ontvangen van het moordadres. Joyce heeft veel belangstelling voor satanisme en ontdekt allerlei signalen op de moordplek die voedsel geven aan dit geheimzinnige genootschap. Wanneer even later ook het lichaam van Jane’s collega Eve Kassovitch wordt gevonden, gaan zowel Maura als Jane voor meer dan de volle honderd procent op pad om deze zinloze daden te stoppen. Het zoeken naar de leefgewoontes van het huisgezin van Lily Saul waar op enig moment haar neefje Dominic bij introk, kan wellicht enig uitkomst bieden in deze onverkwikkelijke gebeurtenissen.
Gerritsen is een kei in het opvoeren van spanning in haar boeken. Door een nauwgezette beschrijving van de bijna burgerlijke alledaagse dingen die haar hoofdfiguren Jane en Maura meemaken, voegt zij aan haar verhalen een extra dimensie toe. Haar kennis van de medische wetenschap weet ze feilloos toe te passen in beeldende beschrijvingen van de gevonden lichamen. Ook dat helpt de lezer en geeft hem of haar de vrijheid om de meest afgrijslijke en schrikbarende beelden te vormen. Dat brengt haar boeken regelmatig op het randje van het horrorachtige. Die lijn rakend, springt het verhaal dan vaak snel over op een romantisch avontuurtje dat feilloos de benodigde balans weet aan te brengen.
Je zou haast denken dat er vervlakking op zou gaan treden in de karakters van haar idolen. Maar Tess Gerritsen weet in De Mefisto club weer nieuwe verrassende elementen toe te voegen aan Jane Rizzoli en Maura Isles die hun persoonlijkheden alleen maar ten goede komen. Als Tess Gerritsen geen genoeg krijgt van haar creaties, kan ze haar lezende fans nog jaren aangenaam blijven verrassen met het vervolg van al hun avonturen. En dat willen haar lezers!
Als er dan toch een puntje van kritiek vermeldenswaard is, dan moet gezegd worden dat de auteur de afronding van de uiteindelijke dader een beetje in de lucht heeft laten hangen. Dat is ook het enige en daar is goed mee te leven.