David Baldacci behoort tot de weinige favoriete schrijvers van mij die niet altijd werken met vaste personages. Zij het dat de Camel-club hier een uitzondering op vormt. En dat heeft zo ook weer zijn voordeel omdat ieder boek van hem ook een nieuw verhaal met niet alleen maar onbekende mensen in zich heeft.
Ook deze story die begint met een opsomming van onbekende mensen, zonder dat er enige relatie tussen hen wordt gelegd zodat het echt lijkt of je voorgesteld wordt aan nieuwe collega’s op een receptie van je werk of zoiets.
Als die kennismakingsronde achter de rug is, en je niet meer goed weet wie je waar moet plaatsen, start het verhaal. En die start is niet geleidelijk maar met een acceleratie die er niet om liegt, van stilstand tot topsnelheid in nog geen twee pagina’s.
En die snelheid weet hij erin te houden tot het einde toe, geheel volgens zijn eigen stijl. Volop spanning en onverwachte wendingen die je niet op laten houden met lezen maar steeds nieuwsgieriger maken naar het einde.
Onvoorstelbaar goed neergezet in amper 300 pagina’s en dat alles met een snelheid die je niet voor mogelijk houdt.
Dan raak je in de buurt van het einde en zit dan te bedenken, als je nog 10 pagina’s te gaan hebt, dat dit eigenlijk te weinig is om alles netjes op te lossen. En dat blijkt ook want ook David Baldacci lost het hoofdprobleem definitief op maar laat een tweede verhaallijn onopgelost eindigen. En dan ga ik me de vraag stellen of de eerste en tweede zin van deze recensie nog wel overeind zal blijven. Gaat hij toch werken met een of meerdere vaste personen of heeft hij alleen nog wat stof achtergehouden voor een vervolg op dit boek? We zullen het zeker gaan zien. Maar dit boek verdient voor mij weer de maximale 5 sterren terwijl ik met belangstelling uitkijk naar de ontwikkelingen tussen Annabelle en Jerry Bagger want dit is nog niet opgelost!!