Een gemiste kans

Eigenlijk is de journalist André Oerlemans als auteur nog relatief onbekend in lezend Nederland. Toch verscheen zijn debuut al in 2006 onder de titel Drakendoder met journalist Michael van de Put in de hoofdrol. Zijn tweede, Het geheim van Paros, verscheen een jaar daarna en deed menige lezer denken aan De Da Vinci Code. In al die jaren heeft de Dordtse auteur zijn eerste protagonist niet goed kunnen vergeten want we schrijven het jaar 2012 als de avontuurlijke misdaadverslaggever weer aan de bak moet in Het duivelshol.

Misdaadverslaggever Michael van de Put heeft zijn leven goed op de rit na zijn huwelijk met Susan Alterhuis. Samen zijn ze de ouders van hun tweeling, Rick en Ivo en Michael verheugt zich na een werkdag weer thuis te komen. Hij verdenkt zijn huisgenoten van het spelen van een spelletje als hij het huis helemaal verlaten aantreft. Al vrij snel is hij overtuigd dat er dit keer geen spelletje wordt gespeeld maar dat Susan en de kinderen echt verdwenen zijn. Al zijn inspanningen ten spijt vindt hij ze niet terug en probeert via een grondig onderzoek meer gegevens te krijgen over een mogelijke aanleiding van de verdwijning. Susan heeft ook als journalist gewerkt en in die hoedanigheid heeft ze een zeker sympathie opgebouwd voor de moslimgemeenschap. Als Michael van een bomaanslag getuige is wordt hij zelfs als verdachte opgepakt. Een voorstel om als undercover gevangene in een cel met een vermoedelijke terrorist opgesloten te worden, lijkt zijn enige mogelijkheid te zijn om de speurtocht naar zijn gezin voort te kunnen zetten…

Het verhaal binnen Het duivelshol behelst de al jaren durende strijd tegen het moslimterrorisme. In de wereld van veiligheidsdiensten worden met regelmaat de gekste capriolen uitgehaald om aanslagen te voorkomen. Oerlemans heeft drie waargebeurde incidenten als referentie voor zijn verhaal gebruikt, er wordt gerefereerd aan de verloren geraakte usb-stick door een lid van de AIVD, de moord op TV presentator en schrijver Theo van Gogh en tenslotte de speurtocht naar de schuilplaats van Osama Bin Laden. Het is geen toeval dat bij alle drie moslims een belangrijke rol spelen. Daarmee wordt de originaliteit wel geweld aan gedaan. De spanning ondergaat hetzelfde lot door het te vaak en te lang teruggrijpen in het verleden bij alles en iedereen. Dit geldt voor gebeurtenissen en voor sommige karakters waarbij lezers worden belast met vreemde namen en personen die er in het feitelijke verhaal totaal niet toe doen. Het leidt alleen maar af, verzwakt de interesse en uiteindelijk de belangstelling voor het vervolg. Terwijl de auteur tijdens de korte momenten dat de spanning zegeviert, wel bewijst die goed neer te kunnen zetten en even vast te houden. Maar om een echte strakke en constante spanningsboog over het volledige verhaal te plaatsen, zal het eerst ontdaan moeten worden van de overbodige ballast. Dan krijgt de verdwijning en het gemis van Susan en de kinderen eveneens de psychologische lading die het nodig heeft en ook verdient. Dat is nu geenszins het geval en dat kun je als gemiste kans beschouwen, mede omdat het de belangrijkste drager is van het plot. Jammer is dat!