Als thriller niet echt is geslaagd

De in Groningen geboren Ronald Ohlsen is meer dan ‘alleen’ auteur. Hij schreef gedichten, toneelstukken en is zelfs voor twee jaar benoemd als stadsdichter van Groningen. Naast het schrijven is Ohlsen ook docent Nederlandse taal aan de Rijks Universiteit Groningen. De derde roman van Ronald Ohlsen verscheen eind 2013 onder de titel Het geheugen van Herman Blauw.

Herman Blauw krijgt plotseling en onaangekondigd bezoek van zijn oude schoolkameraad Jan Veenstra. Samen halen ze in de woning van Herman oude herinneringen op waaronder de plotselinge verdwijning van Dorien Ruberecht, ongeveer 25 jaar eerder. Herman, Jan en Dorien hadden destijds op school hetzelfde vakkenpakket wat er toe leidde dat ze daardoor veel contact met elkaar hadden. Plotseling verdwijnt Dorien als 17-jarig meisje spoorloos en lijkt het erop dat Jan en Herman de laatste zijn die haar in leven hebben gezien. Het gesprek dat Herman 25 jaar later met Jan voert is de opmaat voor misdaadverslaggever Karel L. van Gelderen. Hij wil deze cold case opnieuw gaan onderzoeken en een verklaring vinden voor de vermissing van Dorien.

Het geheugen van Herman Blauw is een verhaal waarin via verschillende kanalen wordt geprobeerd een oude, onopgeloste zaak alsnog opgelost te krijgen. Lijdend voorwerp en kern van het verhaal is de wat excentrieke Herman Blauw. Helemaal lyrisch van alles wat met Dostojevski te maken heeft en de 5e symfonie van Mahler begrijpt hij weinig van alles waar anderen hem van proberen te beschuldigen. Het lukt hem alleen niet zo goed om zichzelf van alle blaam te zuiveren tot hij tot de conclusie komt dat hij het initiatief zelf zal moeten nemen. Dat is echter iets dat niet als een aangeboren eigenschap kan worden gezien. Ronald Ohlsen krijgt het niet voor elkaar om van Het geheugen van Herman Blauw een echt spannend verhaal te maken. Het ontbreken van een constante ontwikkeling is hier hoofdzakelijk debet aan. Er passeren te vaak vlakke momenten waarin er wel veel geschreven wordt maar nauwelijks vooruitgang is in het verhaal. Het eindeloos herhalen over de muzikale kwaliteit van de 5e symfonie van Mahler, de te lange en weinig inbrengende dialogen tussen Herman en Naima tijdens hun verblijf in het huisje. De momenten dat Herman alleen is, het duurt allemaal wat te lang en draagt weinig bij aan het verhaal. Uiteindelijk komt het wel tot een acceptabele verklaring van wat er 25 jaar eerder is gebeurd maar daar ontbreekt het weer aan originaliteit en vindingrijkheid. Er zijn zelfs passages dat de lezer zich af gaat vragen of hij/zij geen jeugdboek aan het lezen is.

Concluderend en samenvattend kan gesteld worden dat Het geheugen van Herman Blauw als thriller niet echt is geslaagd. Ontbreken van snelheid, spanning en intelligentie kunnen het niet winnen en delven het onderspit tegen de soms te prozaïsche teksten.