Een onnodig zwaar en ingewikkeld verhaal

Tomas Ross wordt wel gezien als de plaaggeest van Oranje. In tal van verhalen zet hij een lid van de Oranjefamilie op een bijzondere wijze in de schijnwerper. Dat de inhoud door hen serieus wordt genomen is wel zeker: in 2004 verwijt een woedende prins Bernhard Tomas Ross hem van verraad te beschuldigen. Als scenarioschrijver werkte Ross mee aan gelauwerde series als Bernhard, schavuit van Oranje en De Brug, en aan de film 06/05 van Theo van Gogh.

Onze vrouw in Tripoli lag al in het begin van 2012 klaar om te verschijnen, maar de publicatie werd uitgesteld in verband met het skiongeluk van prins Friso. Tevens is de prominente rol van Mabel van Oranje, voorheen Mabel Wisse Smit, uit piëteit wat ‘vriendelijker’ neergezet.

Onze vrouw in Tripoli speelt zich, zoals verwacht, grotendeels af in Libië. Het is in de tijd dat Muammar Khadaffi steeds meer tegenstand ondervindt op zijn beleid en levenswijze. Zijn zonen staan bekend als in luxe en weelde levende, wrede feestvierders waarbij Seif al Islam internationaal wordt gezien als opvolger van zijn vader. Mabel van Oranje, uitermate intelligent en grenzeloos ambitieus, ziet in de internationaal georiënteerde zoon van Khadaffi wel een mogelijkheid haar doelen te verwezenlijken.
Nagenoeg op hetzelfde moment, krijgt oud-diplomaat Willem van Lanschot informatie over wie er verantwoordelijk is voor de dood van zijn vrouw Anne: de terrorist Hassan Tantor, ook de man achter de aanslag op het vliegtuig boven Lockerbie. De informatie ontvangt Van Lanschot van Camilla Edström die zelf haar ouders bij die aanslag verloor. Elkaar steunend gaan ze de moordenaar van hun dierbaren zoeken, en belanden zo in Libië.

Tomas Ross schotelt met Onze vrouw in Tripoli zijn lezers een redelijk complex verhaal voor. Opgebouwd vanuit twee perspectieven (Mabel en vooral Van Lanschot), probeert Ross het verhaal kleur te geven. Voor Willem van Lanschot zijn hierbij regelmatig flashbacks uit het verleden nodig om alles begrijpbaar te houden. De primaire verhaallijn zou de speurtocht naar en de afrekening met de terrorist Tantor moeten zijn. Maar meermaals wordt die verstoord door details die weinig bijdragen tot de opbouw van een stabiele spanningslijn. Als een aantal personages in het verhaal ook nog verder gaan onder een schuilnaam, wordt het eerder een puzzel om alles zo goed mogelijk uit elkaar te houden, dan een strak geschreven thriller.

Van Tomas Ross is bekend dat hij feiten en fictie met elkaar vermengd. Daarbij kan men zich afvragen of het gebruik van echte namen van bestaande (en overleden) personen wel zo handig is. Hun imago wordt wellicht geweld aangedaan door fictieve (?) acties en verzonnen (?) gedragspatronen, die een lichte smet op hun blazoen kunnen veroorzaken. Snel rijst dan de vraag: wat is fictie, en wat is feit?

Afleidingsmanoeuvres lijkt Ross te creëren met kleine interrupties die weinig tot niets aan het verhaal toevoegen. Wie zit te wachten op een opsomming van de streken van de Italiaanse schelm Berlusconi, of wie is benieuwd naar de bijnaam van Dominique Strauss-Kahn, 'Monsieur trente centimètres'? Ook het verongelukken van de zoveelste boot met vluchtelingen nabij Lampedusa draagt weinig bij. En dat Mabel door koningin Beatrix wordt ondervraagd over haar verhouding met Klaas Bruinsma is aardig gebracht, maar hoort feitelijk niet in dit verhaal. Om nog maar te zwijgen over een paar intieme minuten die Mabel en Friso samen beleven.

Hiermee moge duidelijk zijn dat de primaire verhaallijn veel storing ondervindt van de vele uitwassen die bewust (?) door de auteur zijn ingebracht. Ze maken het verhaal onnodig zwaar en ingewikkeld, en dat is dodelijk voor de spanning. Daarom is zelfs het predicaat 'thriller' voor deze, soms spannende, roman volledig in lijn met de rest van het verhaal en dus een beetje over de top!