Persoonlijke problemen verpulveren de spanning

Lieneke Dijkzeul kan in Nederland wel worden gezien als de peetmoe van de literaire thriller. Dat heeft ze met de eerder verhalen uit de Vegter-reeks wel bewezen. Met Verloren zoon perfectioneert ze dit genre nog meer. Al snel komt de vraag op wat nu het meest aantrekt in dit aangrijpende verhaal, de spanning of het menselijke aspect. Wie het weet mag het zeggen!

Paul Vegter en Renée Pettersen worden bij het lijk van Leo Wissink gehaald. Buurvrouw Thea Jaring vindt het levenloze lichaam in de gezamenlijke brandgang.
Bijna op hetzelfde moment plannen Ferry Elsman. Mo Alzouri en André Lensink een wapenroof bij de kleiduivenschietvereniging. De actie slaagt en het verenigingsgebouw gaat in vlammen op.

Met veel gevoel voor menselijk leed en persoonlijke trauma´s gidst Dijkzeul je langs beschadigde persoonlijkheden. Soms denk je dat er geen psychisch gezonde mensen meer rondlopen. Het is niet zozeer de spanning die de aandacht vasthoudt maar meer de wijze waarop Dijkzeul de verkniptheid van de personages projecteert. En of het nu over homo´s met excentrieke ideeën gaat of collega´s met onverwerkt trauma´s, het krijgt alle aandacht. En nooit is het teveel of wordt het saai. Het enige wat je aan kunt merken over deze aanpak is het lot wat de spanningsboog van het verhaal ondergaat. Niet de spanning heeft hier gezegevierd maar het uitbeelden van de personages en worsteling met de individuele problemen.
Knap bedacht verhaal met veel gevoel voor psychologie en drama beschreven! En toch zo Nederlands als wat!