Een pijnlijke wereld van herkenning voor lotgenoten…

Soms zijn eigen levenservaringen een goede bron van inspiratie om die aan het papier toe te vertrouwen. Als die ervaringen dan ook nog traumatische aspecten in zich heeft kan het wegschrijven voor de auteur weer een therapeutische werking tot gevolg hebben. Min of meer is dit het geval met ‘Warme traan’. Trienke Vollegraaf – Otter is, na de bevalling van haar dochter, in een postnatale depressie terecht gekomen. Na een lange ontkenningsperiode die verre van plezierig is geweest vond ze de tijd rijp om met die ervaring iets te doen. En uit dat “iets” is uiteindelijk ‘Warme traan’ ontstaan, dus woorden van een ervaringsdeskundige.

Het verhaal begint met Suzan en Patrick Hofstra, een doorsnee jong gezinnetje uit Almere. Suzan komt oorspronkelijk uit Drachten en doet haar best om aan haar nieuwe woonomgeving te wennen. Het gaat haar helaas niet altijd even goed af. Dat wordt nog versterkt door haar dagelijkse klachten van extreme vermoeidheid.
Onderzoek naar de oorzaak levert in eerste instantie weinig op maar uiteindelijk blijkt haar skelet niet helemaal te zijn zoals het hoort. Haar moeder weet zich te herinneren dat Suzan als kind van de trap is gevallen. Oorzaak bekend maar daarmee zijn de klachten nog niet verdwenen!
Suzan raakt in verwachting en na negen maanden is zij, na een slopende bevalling, met Patrick de trotse ouder van een dochter, Samantha. De baby begint aan haar leven en zou geholpen moeten worden door een liefdevolle moeder maar daar ontbreekt het een en ander aan. Die moeder kan, door allerlei omstandigheden, het kind niet de aandacht en liefde geven die het zo nodig heeft…. En dat wordt in eerste instantie niet gezien door de omgeving van Suzan.

Warme traan is een ingrijpend en soms dramatisch verhaal over een moeder die weet dat het met haar lichamelijk, maar ook geestelijk niet goed gaat. Ze is er ook van doordrongen er niet mee overweg te kunnen. Maar met die wetenschap is het groeiende probleem nog niet opgelost. Ze raakt steeds verder geïsoleerd en kan zich alleen gelukkig prijzen met het engelengeduld van haar man.

De auteur heeft geprobeerd die situatie heel duidelijk op papier te krijgen en is daar grotendeels in geslaagd. De duidelijkheid wordt soms vertroebeld door wat te detaillistische opsommingen en beschrijvingen van bijzaken die weinig toe voegen. Waarschijnlijk zijn ze voor de auteur destijds van meer belang geweest dan nu in het verhaal. Tevens helpt de naamgeving aan de (schoon-)ouders daar ook niet altijd aan mee. Ronald en Sonja of Ben en Maaike zijn voor iedereen wel duidelijk maar als ze ook nog pake en beppe of heit en mem worden genoemd, haakt daar de gemiddelde Nederlander wel bij af. Streektalen en dialecten verwoorden een cultuur maar is voor dit verhaal niet direct noodzakelijk. Het zwaartepunt ligt hier meer op het hoe en waarom binnen het leven van Suzan.
Tenslotte zal de lezer zich, na het lezen van de laatste woorden, afvragen hoe het uiteindelijk met Suzan is verdergegaan. Daar stopt het verhaal abrupt en daarmee ook het probleem, zonder oplossing. Dat is jammer, een happy end hoeft niet altijd maar geen end is ook zoiets…
Maar voor dames die zoeken naar symptomen van hun eigen probleem, zal ‘Warme traan’ een wereld van herkenning zijn. Daarmee is de doelgroep dus ook bekend!