Te lange aanloop naar echte spanning

Loes den Hollander behoeft geen nadere toelichting. Haar naam staat synoniem voor goede verhalen. Ook Zielsverwanten val gelukkig weer in deze categorie. Ook al is het met de aantekening dat de spanning wel wat lang op zich laat wachten

De restauranthouder John Koopman krijgt een taakstraf omdat hij, als slachtoffer van een overval, de dader heeft verwond. Hij moet in zorgcentrum De Zeemeeuw als kok en technisch medewerker zijn straf uitdienen. Hij komt in contact met de directrice Ageeth Vos en kunnen het al snel goed vinden met elkaar. Ze zijn als zielsverwanten doordat ze een vergelijkbaar verleden delen. Een aantal onverwachte sterfgevallen brengen hen nog dichter naar elkaar.

Loes den Hollander stelt in Zielsverwanten de lezer erg op de proef. Het grootste deel van het verhaal lijkt erg op een streekroman die zich in de kop van Noord Holland afspeelt. Veel belangstelling voor onderlinge relaties, zowel goede als slechte, worden te lang en te ver uitgediept. Daarmee wordt de spanning een beetje ondergeschikt tot aan het laatste kwart van het verhaal. Dan komt er echt de vaart in die zich snel ontpopt tot een eindsprint die dan weer te kort duurt. Conclusie: Als de eindsprint begint en de spanning naar een hoogtepunt gaat, is de eindstreep al duidelijk in zicht en wordt de finish te snel gepasseerd.
Maar het verhaal is wel goed en staat voor een ruime 3 sterren!