Laat ik beginnen met de complimenten over de verhaallijn. Eenmaal op gang gekomen is dat een goed bedacht verhaal, met af en toe wat ongeloofwaardige passages er in. Maar het voortdurend, bijna letterlijk, herhalen van delen uit Nachtschade is een beetje teveel van het goede. Wanneer je alle terugblikken naar Nachtschade zou verwijderen uit dit boek dan ging er ongeveer 30% van het volume af, lijkt me. Natuurlijk is wel iets nodig om de personages verder diepte te geven maar dit is een beetje teveel van het goede. Terwijl het verhaal zelf behoorlijk heftig is en langzaam naar een oplossing bouwt, is de plot eigenlijk een beetje soft. Er blijven teveel onduidelijkheden hangen over enkele belangrijke (in dit verhaal) personen waardoor het lijkt of Karin Slaughter niet goed weet hoe de volgende delen er uit gaan zien en alle mogelijkheden nog voorhanden wil hebben. Jammer, lijkt teveel op resultaatvoetbal. Ik ben bang dat de volgende boeken een beetje teveel van hetzelfde gaan worden maar ga ze wel lezen. Waarom??? Omdat ze wel spannend zijn......maar wordt wel wat argwanend.