We mogen zijn wie we (willen) zijn

George is als meisje in het verkeerde lichaam geboren. Ze wil dit laten zien aan de buitenwereld, maar weet eigenlijk niet zo goed hoe. Totdat ze met school een toneelstuk gaan opvoeren en George de hoofdrol wil spelen: een meisje. De juf laat haar niet spelen, omdat George volgens haar een jongen is. Samen met haar beste vriendin verzint ze een plan om Charlotte te spelen, zodat ze dan eindelijk eens kan zijn wie ze altijd al is geweest.

Wat mij als eerste opviel toen ik even door het boek bladerde was het lettertype. Zowel het lettertype als de regelafstand zijn erg groot, waardoor het erg makkelijk te lezen is. Zo is het ook aan te raden voor jongere kinderen. Doordat het zo groot was en het verhaal best leuk is, vlieg je er doorheen.

Wat dit boek anders maakt dan veel andere boeken die op de markt liggen, is dat je leest vanuit het perspectief van een transgender. Dit kan in het begin voor verwarring zorgen als je niet weet waar het over gaat en in het begin vond ik het nog anders, maar het went snel en al binnen een paar pagina’s is het heel normaal. Het voelt echt alsof je vanuit het perspectief van een meisje leest totdat iemand weer zegt dat ze een jongen is. Hoewel ze duidelijk een meisje is, vond ik het af en toe nogal overdreven. George werd gelijk het toppunt van meisje zijn en dat vond ik soms nogal irritant.
Toch denk ik dat dit boek een andere blik op de wereld kan werpen en als mensen het lezen, is de kans groot dat ze er over zullen praten en het makkelijker accepteren. Dit is namelijk best goede gespreksstof.

Wat het boek ook erg realistisch maakt, is dat niet iedereen het gelijk accepteert als George vertelt dat ze een meisje is. Haar klasgenoten vinden het niet kunnen en haar moeder heeft er moeite mee dat George een meisje is en geen jongen. Dit is in het boek goed naar voren gebracht en het is niet zo dat iedereen het normaal vindt en het gelijk accepteert. Dit is ook niet zo in het echte leven, dus waarom wel in een boek?

Hoewel er wel een paar gemene kinderen in het boek zitten, waren er vooral leuke personages. George was een fijne hoofdpersoon om vanuit te lezen, Kelly was leuk en ook Scott was erg aardig tegen George. Dus met die personages was niets mis!

Verder was dit boek niet erg bijzonder. Het boek was leuk, maar of ik het nou zo bijzonder of ontroerend vond? Nee, dat helaas niet.