Waarschuwing: Dit boek zal je hart breken!

Joe heeft zijn broer Ed al tien jaar niet gezien, doordat die zijn gevangenisstraf moet uitzitten en wacht op zijn executiedatum. Als die wordt vastgesteld, besluit Joe hem nog een laatste keer te bezoeken. Met hoop. Dat Ed nog hetzelfde is als in zijn herinneringen, maar ook dat Ed nog jaren hetzelfde kan blijven.

Eerlijk is eerlijk, toen ik de flaptekst van dit boek las, was ik niet gelijk enthousiast. Doodstraffen vind ik verschrikkelijk, evenals mensen die onterecht in de gevangenis belanden. En laat dit boek nou over allebei die dingen gaan.
Maar het was van Sarah Crossan en met haar boeken heb ik veel positieve ervaringen gehad. Ik wilde het dus toch wel lezen. En daar heb ik geen spijt van gehad. (En het boek qua uiterlijk is al een pareltje op zich! <3)

Crossan weet haar verhalen in weinig woorden op papier te zetten, wat ik erg knap vind. Ze weet het allemaal precies op papier te zetten. Zo dat er niet onnodig veel woorden op papier staan en het na een paar eigenlijk al duidelijk is, maar ook zo dat er niet te weinig woorden staan dat niemand het begrijpt. Het klopt allemaal precies en het verhaal had voor mijn gevoel niet anders op papier gemoeten.

Ook worden er altijd onderwerpen aangekaart die ik in weinig tot geen boeken voorbij heb zien komen. Of er wordt vanuit een ander perspectief naar gekeken en dat is fijn.
Zo zou het bij de meeste boeken gaan over de politie die de verdachte zoekt, bij dit boek is het juist over de familieleden van de verdachte. Zo besef je dat de nabestaanden van de verdachte het ook zwaar te verduren hebben, in plaats van alleen de nabestaanden van het slachtoffer. Dat is een mooie les.

Hoewel dit boek een mooi plot heeft, had ik iets minder met onze hoofdpersoon Joe. Ik denk dat de zwakke band kwam doordat ik mij maar moeilijk kon inleven hoe het voor hem zou moeten zijn. Dit omdat ik niemand ken die zoiets heeft moeten doorstaan, maar ook omdat de doodstraf in Nederland niet geldig is. Daardoor wordt het net iets lastiger om het goed te begrijpen, maar zo leer je ook weer wat, dat is ook wel fijn.

Het einde was wel een beetje abrupt voor mij. Ik begreep het niet. Maar nu ik dat stukje herlees, snap ik het wel. Is het logisch.

Ik hoor je denken. Je snapt niet waarom ik dit boek zo hoog heb beoordeeld als ik een zwakke band met Joe had en een band met de hoofdpersoon wel belangrijk is.
Het kwam denk ik vooral door het einde van het boek. Dat het mij zo verscheurde en ik na het boek niet wist wat ik moest doen. Toen ik het uit had, lag ik daar maar op de grond en heb ik een tijdje met een waas rondgelopen, niet zo goed wetend wat ik zojuist had gelezen. Ik was verdrietig, kwaad, ik raakte in paniek. Dat zoiets momenteel gebeurt in de wereld.
Na het boek wist ik een gedichtje neer te pennen, omdat ik én in een creatieve buit zat door het boek én geen andere manier wist om te vertellen wat er was gebeurd.



Dit boek.
Brak mijn hart in duizend stukjes.
Scheurde mij in repen
tot ik nog maar
een hoopje niks
was.
Draaide de kraan open
en voor mij
ontstond de zee.

Dat deed dit boek
met mij.