Ready Reader One?

Ik moet bekennen dat ik allereerst niet eens geïnteresseerd was in het boek. Het gaat over games en de jaren tachtig van de twintigste eeuw en met allebei de dingen heb ik niet veel. Het is zo’n boek die ik zou toevoegen aan mijn TBR, omdat anderen die dit boek hadden gelezen het een hoge waardering hadden gegeven. Daarna zou ik het tijdens een TBR-controle eraf hebben gehaald. Eén boek minder op mijn TBR.
Als niemand had besloten om dit boek te verfilmen, zou ik het waarschijnlijk niet hebben opgepakt. En wat ben ik blij dat het wel is gebeurd!

Zonder echt te weten waar het over ging leende ik het boek bij de bibliotheek app en begon erin. Al gelijk werd ik er door aangetrokken. Ik wilde verder lezen en weten hoe het ging. Ik kon wel gissen, maar hoe zou het echt aflopen?

Allereerst wil ik toch wel zeggen dat ik het ontzettend knap vind van Ernest Cline.
De kans is natuurlijk ontzettend groot dat hij een grote fan is van de jaren tachtig van de vorige eeuw, maar om al die verwijzingen dan in dit boek te verwerken? Het heeft vast ontzettend veel tijd gekost om dat allemaal te onderzoeken. Ik kan het erg op prijs stellen als schrijvers zowel hun eigen interesses in het boek verwerken en veel onderzoek verrichten. Dan is het duidelijk dat ze echt om hun boek geven.

Maar door de verwijzingen kunnen lezers er op afhaken. Het is te begrijpen dat als er allemaal verwijzingen worden gemaakt waar je geen snars van begrijpt, je stopt met lezen. Dat is natuurlijk ontzettend jammer, maar daar kan je niks aan doen. Ik begreep niet alles van de verwijzingen omdat ik, zoals ik eerder al had gezegd, weinig interesse heb in de jaren tachtig en games. Daardoor was het extra leuk als ik verwijzingen tegenkwam die ik wel begreep.

Daarnaast vond ik het boek, ondanks dat het zelfverzonnen is, toch erg realistisch. Ik kan me zo voorstellen dat we over een aantal jaar in dezelfde soort situatie zitten. Dan is het toch allemaal griezelig dichtbij.

Ook het spel OASIS kan ik zo zien ontstaan. Het is best eng dat de hele mensheid zowat leeft voor OASIS. Voor velen is het de ontsnapping uit de echte wereld die zo verwoest is. De meesten leven zelfs ín OASIS. Ze doen niks meer behalve spelen in OASIS.

Net zoals ons hoofdpersoon Wade. Hij leeft gewoon in OASIS. Maar hierdoor raakte ik soms in de war of we op dat moment nou Wade in de echte wereld volgden of Parzival (Wades avatar) in OASIS, doordat er weinig verschil is in vertelwijze. Hierdoor is het soms toch even schakelen.
Hoewel ik Wade over het algemeen erg slim vond, hadden we soms toch wel even een meningsverschil. Want je bent verliefd op iemand die je niet eens in het echt kent? Kom op! En daar dan liefdesverdriet over hebben? Dat gaat mij toch net iets te ver.

Dat was ook één van de stukken waar ik wat langzamer doorheen ging in het boek. Ik vond het niet interessant en hoopte maar dat hij snel op het juiste pad kwam en verder ging met zijn zoektocht naar het ei. Het andere stuk waar ik niet snel doorheen ging, was het stuk waar we beter kennis maakten met Halliday. Het ging traag, er werd alleen wat verteld en er werden een paar begrippen gebruikt (vooral voor bedrijven) die ik niet begreep, wat ervoor zorgde dat ik er langzaam doorheen ging.

Nu we het toch over Halliday hebben, even iets over de jacht op het ei die hij had uitgestippeld voor zijn spelers.
Hierbij wil ik het hebben over Sorrento en de Sixers van IOI. O mijn Goden, wat heb ik toch een hekel gekregen aan die gasten naarmate het boek vorderde.
Het is logisch dat je op zoek gaat naar het ei die Halliday heeft verstopt, gewoon voor je plezier, net zoals de “jagers”, hoe de mensen worden genoemd die op zoek zijn naar het ei.
Maar hoe IOI op zoek ging naar het ei, gaat mij toch verder dan Wade die liefdesverdriet heeft door een virtueel persoon. Véél verder.
Het was gewoon niet normaal meer, maar helaas was ook dit best realistisch. Mensen die verschrikkelijke dingen doen, alleen maar om te winnen, bestaan helaas ook in de echte wereld. Ik zeg maar niet wat het precies was, maar als je ook het boek hebt gelezen, denk ik dat je wel weet waar ik het over heb.

Natuurlijk kan ik dan ook niet de andere personages vermijden. Want wat houd ik nu toch van Aech, Art3mis, Shoto en Wade. Ze zijn slim (ontzettend slim), hilarisch en gewoon fantastisch. Samen delen ze gewoon een geweldige vriendschap die ik hun niet wil afpakken. Ze hebben dingen beleefd die gewoon niet te verwoorden zijn. Zowel positief als negatief, en daardoor zijn ze des te sterker geworden.