Een mysterieus verhaal waardoor je door wilt lezen!

Toen ik begon had ik geen flauw idee welke kant dit verhaal op ging. Wat ging er gebeuren? Het was heel mysterieus, waardoor je verder wilde lezen! Toch ging die mysterieuze sfeer soms iets té ver. Het werd vaag en dan wilde ik soms toch wel wat duidelijkheid, hoewel ik het ook wel weer kan waarderen.
Zo hoorde Corey fluisteringen en andere geluiden die er niet konden zijn, was ze het dan een beetje kwijt door de dood van haar vriendin, of was het er echt? Continu stel je dit soort vragen en dat was aan de ene kant heel leuk, maar aan de andere kant toch een beetje vaag.

Daarnaast was Lost Creek echt een heel raar dorp. Ja, het ligt afgelegen en er is nauwelijks contact met de buitenwereld, maar gaan de inwoners dan ook zo apart reageren op Corey? Dat ze niet ‘blij’ waren met Kyra, ja, dat snap ik wel - SPOILER in een dorp waar niks gebeurt is iemand met een bipolaire stoornis (waarvan ik niet wist dat het in dit boek zou komen, leuk!) natuurlijk wel een vreemde eend in de bijt SPOILER - maar kom op. Corey heeft toch niets misdaan? Dat snapte ik echt niet.

Ik kreeg ook gelijk een hekel aan de inwoners. De ouders van Kyra, de sheriff… Ze waren allemaal afstandelijk en reageerden kil als Corey ze naar Kyra vroeg. Waarom? Ik snap dat ze nog heel verdrietig zijn om Kyra’s dood, maar erover te praten is toch een goede oplossing om er bovenop te komen? Misschien voelde de dood van Kyra door de afstandelijkheid van Lost daarom zo lang geleden aan. Want hoewel het maar een paar dagen geleden is, kreeg ik weleens het idee dat het echt lang geleden was.

De vriendschap tussen Corey en Kyra vond ik ook heel apart. Ze zijn al bevriend sinds hun jeugd, maar toch vond ik hun relatie soms een beetje apart. Of dat nou lag aan Kyra, ik weet het niet, maar terwijl hij aan de ene kant voelde als een hechte vriendschap, was het aan de andere kant meer dat ze probeerden om een vrienden te blijven. Dat ze er moeite voor moesten doen…

Verder vond ik het tof dat de vertelwijze van het boek verandert en wordt afgewisseld. Je leest vanuit het perspectief van Corey in het heden en verleden, maar ook lees je telefoontjes, zijn er een aantal delen die zijn geschreven alsof het een script is en spelen brieven een grote rol in het verhaal. Dat vond ik erg gaaf gedaan! De hoofdstukken zijn ook lekker kort, waardoor je echt door het verhaal vliegt!

Het einde vond ik daarentegen nogal raar. Het was super vaag en ik begreep er weinig van. Aan de ene kant spookten er nog steeds veel vragen door mijn hoofd en voelde het einde heel plots aan, maar aan de andere kant was er ook weer iets afgesloten. Dat kan zowel positief als negatief worden gezien en ik weet eigenlijk nog steeds niet wat ik er precies van vind.

Ook vraag ik me nog steeds af welk genre dit precies is. Is het een thriller? En dan een psychologische? Of is het juist een heel ander genre? Dit stoort mij niet per se, maar ik ben er wel erg benieuwd naar!

Waar ik ook benieuwd naar ben? Nijkamps andere boek 54 minuten! Voor ik je loslaat is mij positief bevallen en als ik andere mensen hoor over 54 minuten, wordt mijn interesse toch wel aangewakkerd! Hopelijk kan ik het binnenkort lezen!