Als een sprookje verteld, ondanks de harde werkelijkheid van de vluchteling

Het verhaal leest als een verhaal uit Duizend en één nacht. Het is heel beeldend geschreven. Er zijn twee verhaallijnen. Een van Nour en een van Rawiya. Zij volgen ongeveer dezelfde route. Ik vind het verhaal van Rawiya heel mooi beschreven, deze speelt zich in het verleden af. Als er dan een stukje komt over Nour, dat zich afspeelt in het heden, kun je hier ook de verhalen van Rawiya in terugvinden. Nour ziet alles en iedereen met kleuren. Haar moeder maakt hier later heel handig gebruik van. Rawiya gaat Nour voor. De twee verhaallijnen lopen naast elkaar, om met Nouri’s worden te spreken: op een ander niveau. Op het eind komen deze twee niveaus tot elkaar. Dit heeft Zeynab Joukhadar heel erg mooi gedaan. Nadat ik het boek gelezen had en Het woord van de auteur las, kwam ik erachter dat ze inderdaad verhalen had gebruikt uit Duizend en één nacht. Ze heeft ze voor het verhaal wel een beetje aangepast. Ook hebben een aantal personen in de verhalen van Rawiya echt bestaan, maar het verhaal van Nour is verzonnen. Ook al is dit heel erg realistisch geschreven en zijn er veel vluchtelingen uit Syrië die dit zo meegemaakt zouden kunnen hebben.

De beschrijving van Nour’s verhaal en de beschrijving van Rawiya’s verhaal hebben elk een eigen karakter en zijn hierdoor heel herkenbaar. De omgeving in beide verhalen wordt prachtig beschreven en je waant je in het hart van de strijd in Syrië of midden in de droogte van de woestijn. De ontreddering is goed voelbaar. Je leeft hierdoor ook met alle personages mee. De poëtische zinnen zijn een lust voor het oog. Ik heb dit boek met heel veel plezier gelezen.