In zijn kleinheid een majestueus verhaal

Na de boeken “Getuigen”, “Moord” en “Vrienden” van Rudy Soetewey, welke boeken alle goed waren voor vier stralende sterren, was het thans de beurt aan zijn meest recente boek “2017”.

Michel Lepaire, die als klokkenluider zijn betrekking bij de politie heeft verloren, ontdekt dat zijn dementerende vader Albert op onverklaarbare wijze is ontsnapt uit de gesloten kliniek Edelweiss Park waar hij woonde. De kille en onbenaderbare directrice Lackman van Edelweiss onthoudt Michel een redelijke verklaring. Als Michel bij instanties die hem zouden kunnen helpen, op botte wijze bot vangt, gaat hij zelf in Antwerpen op zoek naar zijn vader. Juist op het ogenblik dat hij vader op straat ziet in de buurt van het Rubenshuis en de Stadsschouwburg, is er een enorme ontploffing waarbij onder andere Albert om het leven komt.
Men neemt aan dat het een terroristische aanslag is geweest, want België wordt bij tijd en wijle opgeschrikt door bomaanslagen in Vlaanderen en Wallonië, die afwisselend worden opgeëist door splintergroepen met de namen “Le coq solidaire” en “De Vlaamsche Goedendag” (die laatste is ongetwijfeld afgeleid van het vervaarlijke middeleeuwse wapen de goedendag). Michel gaat zelf op onderzoek uit, naast de politie-inspecteur Solleyl, wiens dochter bij een eerdere aanslag is omgekomen. Diverse mensen kruisen in het onderzoek het pad van Michel. Zo zijn daar zijn al dan niet vermeende dochter Anouk (een gevierd televisieverslaggeefster). meneer Louis (de mysterieuze welgestelde vriend van Albert Lepaire), politieman Dezeynne en de verpleegster Stephanie die werkt bij Edelweiss Park en daar een bijzondere rol heeft. En dan komen drie zwaar getraumatiseerde criminelen met de namen Arcas, Vojin en Osip in beeld die een gewelddadige rol opeisen.

Evenals in zijn vorige boeken blijkt Rudy Soetewey een grootmeester in het componeren van een klein verhaal dat juist in zijn kleinheid een majestueuze omvang voor de lezer krijgt. Met fraai beeldend taalgebruik plaatst hij de lezer rechtstreeks op het toneel waar de gebeurtenissen zich voltrekken. En vanzelfsprekend ontbreken de prachtige Vlaamse uitdrukkingen en woorden niet zonder dat dat ook maar in enige mate ten koste van de leesbaarheid gaat. Integendeel, het lezen is een waar genoegen.
“2017” kent vele kleine maar onverwachte wendingen waardoor de lezer bij voortduring verrast wordt en in zijn aandacht wordt gekluisterd.
Ook kent het verhaal goed gedoseerde humor. Eén voorbeeld daarvan in een situatie waarin iemand bij gebrek aan verschoningsmogelijkheden noodgedwongen verschrikkelijk stinkende sokken aanhad:

“Ik had eigenlijk wel op straat kunnen overnachten, dacht hij cynisch. Bij gevaar moest ik alleen maar met een sok zwaaien.”

Het verhaal als zodanig had eigenlijk vijf sterren verdiend, ware het niet dat er twee puntjes van kritiek opdoemden, die zulks verhinderden. De eerste alinea van de achterflaptekst is niet alleen overbodig, maar zal er ook toe leiden dat vele potentiële lezers afhaken alvorens het boek te kopen. En dat is volstrekt ten onrechte! Voorts is de mededeling in de tweede alinea dat Albert een voormalige paracommando van Waalse komaf is, nauwelijks relevant voor een zodanige wervend bedoelde tekst, en is de laatste zin “Want niets is wat het lijkt” inmiddels een tot op het bot versleten cliché dat veel te vaak op achterflappen wordt gebruikt.

Vier bijzonder helder stralende sterren verdient “2017” evenwel zeker. En dat is te beschouwen als een groot compliment aan het adres van Rudy Soetewey. Hij schrijft boeken van een constante zeer hoge kwaliteit en is een absolute topper in zijn specifieke benadering van het genre.