Historische roman vol dramatiek met verrassende ontknoping

De Belgische auteur Rudy Soetewey is een begenadigd schrijver. Zijn vanaf 2007 verschenen thrillers ”Moord”, “Vrienden”, “Getuigen” en “2017” zijn alle uiterst lezenswaardig. Kortelings verscheen zijn nieuwe boek “Bewijs het maar” waarvan 7 maart 2015 de perspresentatie was.

In 1996 schreef Rudy het op de cover niet geheel terecht als historische thriller aangeduide “De laatste reis”, welk boek in 2012 werd heruitgegeven.
Het verhaal speelt in het begin van de 20e eeuw. Het kent twee hoofdpersonen en diverse soms wonderbaarlijke personages zoals de geslepen en niets ontziende pandjesbaas Wickoff.
Victor Pierson neemt het bedrijf van zijn vader over en trouwt met Mary. Het intens gelukkige huwelijk kent evenwel een triest einde.
Marsha Carey treedt in het huwelijk met de opkomende architect Anthony Dynsal die zich al snel ontpopt tot een ware dictator. Naar buiten toe is hij de voorkomendheid zelve, in privé een botte en onbeschaafde echtgenoot. De opdringerige komst in haar woonst Blessing House van Charles Maverick, de invloed van diens zus Noy en de financiële en andere escapades van Anthony zetten het huwelijk van Marsha al snel op scherp.
Victor en Marsha ontmoeten elkaar op een bootreis in nogal ongewone omstandigheden. Zij worstelen beiden met een duivels dilemma dat hen op wonderlijke en ontroerende wijze tot elkaar brengt. Doch het verhaal eindigt geheel anders……….

Rudy Soetewey toont zich in zijn thrillers een ware woordkunstenaar. Uit “De laatste reis” blijkt hij dat ook te zijn geweest in het genre van romans. Zijn prachtige beeldende taalgebruik is voor de lezer een verademing bij het verwerken van de soms heftige gebeurtenissen van het boeiende verhaal vol dramatiek. De compositie van de gebeurtenissen is origineel en voor de lezer niet te complex.
Mooi is te zien hoe sommige Vlaamse, in Nederland niet of nauwelijks gebruikte woorden in het boek schoonheid ademen. Een voorbeeld daarvan is het woord “geplogenheden” dat in Nederland nogal prozaïsch klinkt als “gebruiken”.
Soetewey is vindingrijk in het bedenken van korte beeldende zinnen. Heel mooi is bijvoorbeeld: “Ik stamelde een vraagteken.” Maar ook in langere zinnen weet hij vaak de kracht van de taal te tonen. Zo is reeds in het begin van het verhaal dit prachtige beeld te lezen:
“De realiteit lijkt een spiegelbeeld van zichzelf: niet de slinger zwiert, maar de pendule.”

“De laatste reis” is geen thriller maar veeleer een roman met veel dramatiek en diepgang. Ondanks de vele aangrijpende gebeurtenissen is het een boek dat ontspanning voor de lezer waarborgt.
Het verhaal verdient vier sterren !