Aardig tussendoortje

Het boekje “De Minerva Moord” van Agathe Wurth telt effectief 121 bladzijden van bescheiden formaat in ruime druk. Uit de titel krijgt de lezer associaties met een moord bij de gelijknamige Leidse studentenvereniging met een rijke en soms enigszins duistere historie. Het ligt echter geheel anders: de Minerva is in casu een antieke auto uit 1930.
Als Alfred Verschoor ’s avonds laat bij hondenweer in het Brabantse Sint-Anthonis zijn ruwharige teckel Paddy uitlaat wordt hij aangereden door een Minerva met Céleste van Hout achter het stuur. Haar man Robert van Hout, een plastisch chirurg en tevens amateur-thrillerschrijver, stapt uit en constateert de dood van Alfred. Het echtpaar raakt lichtelijk in paniek mede omdat Robert beneveld is door de drank van een feestje, en besluit door te rijden. Een tweede fout van hen is dat ze de hond van Alfred meenemen.

Het lukt Robert en Céleste enige tijd hun wandaad verborgen te houden. Bij een signeersessie van Robert ontstaat het eerste barstje in hun schild. Als dan vervolgens een toevallige ontmoeting plaatsvindt op een terras in Nijmegen tussen Céleste met Paddy enerzijds en Emma, de weduwe van Alfred Verschoor, anderzijds gaat het van kwaad tot erger.
Harold, de zoon van Emma, en diens partner Jeroen bijten zich vast in de zaak, en ook het met Van Hout bevriende echtpaar Sybrand en Kathy speelt een bijzondere rol in het verhaal. Er ontstaat een kat- en muisspel waarbij Robert en Céleste steeds verder in hun leugens en bedrog verstrikt raken.

Agathe Wurth heeft een aangename schrijfstijl waardoor het boekje gemakkelijk leesbaar is. De situatieschetsen zijn aardig en de karakters komen goed tot ontwikkeling. Het verhaal is echter nogal simpel en de plot is eigenlijk van meet af aan al duidelijk en voorspelbaar. Het einde van het verhaal is wel verrassend maar is meteen ook de Achilleshiel van het boekje. Wat zich in de laatste twee bladzijden afspeelt past geenszins bij het beeld dat de lezer zich heeft gevormd van de betrokkenen. Het is tamelijk onwaarschijnlijk dat een berekenend en van zichzelf overtuigd mens iets dergelijks zou doen. Maar goed, de façade van een mens zegt uiteraard niet alles, daarachter kunnen zich diep verborgen mysterieuze processen afspelen. Daarvan zijn voorbeelden te over. Het verhaal leende zich zeker voor een minder abrupt en subtieler uitgesponnen slotspel.

De titel van het boek “De Minerva Moord” is enigszins ongelukkig gekozen. Die doet veel spanning verwachten, doch er is in juridische zin helemaal geen sprake van een moord. Het moge voor de panikerende dader even zo voelen, maar het gaat om dood door schuld en doorrijden na een dodelijk ongeluk.

Het boekje is een aardig tussendoortje dat je in een mum van tijd uit hebt. Terwijl de plot vrij mager is, de titel misplaatst en het einde ongeloofwaardig, krijgt het boek dankzij de goede verhalende schrijfstijl van Wurth toch nog ternauwernood drie bleke sterren.