Voortreffelijke thriller

Michael Hjorth en Hans Rosenfeldt maakten in 2012 een verpletterende entree in de thrillerwereld met het fraaie “Wat verborgen is” dat het eerste deel van een serie bleek te zijn. In 2013 volgden “De discipel” en “Het familiegraf”. Deze drie boeken kregen van uw recensent destijds alle vijf sterren, hetgeen zeer uitzonderlijk is.
De serie kreeg als ondertitel “De Bergmankronieken” mee omdat de misdaadpsycholoog en “profiler” Sebastian Bergman een hoofdrol speelt in de verhalen. Ook enkele andere personages keren steeds terug. Zo zijn daar de veelbelovende jonge rechercheur Vanja Lithner, die zelf niet weet dat zij de buitenechtelijke dochter van Sebastian is, de jonge rechercheur Billy Rosén, de politievrouw Ursula Andersson en de ervaren inspecteur Torkel Höglund. Niet alleen de immer mooi geconstrueerde en niet te complexe plots maar ook de ontwikkeling van de terugkerende personages maken de Bergmankronieken uiterst lezenswaardig.

In mei 2015 verscheen het langverbeide vierde deel getiteld “Het stille meisje”. In de plaats Torsby treft buurmeisje Cornelia Torsson alle vier leden van het gezin Carlsten dood aan in hun boerderij. Zij zijn op gruwelijke wijze vermoord met schoten van dichtbij uit een hagelgeweer. In eerste instantie worden de plaatselijke politiemensen Erik Flodin (de echtgenoot van burgemeester Pia) en Fabian Hellström belast met het onderzoek. Als dat vastloopt wordt de Nationale Recherche ingeschakeld en verschijnen Torkel Höglund en Sebastian Bergman op het toneel. Al snel is er een verdachte die echter niet lang na zijn verhoor op identieke wijze ook wordt vermoord.
Op de plaats delict bij huize Carlsten blijkt uit sporenonderzoek dat er een jong kind getuige moet zijn geweest van de moordpartij. Dat blijkt het nichtje Nicole te zijn. De titel van het boek refereert aan dit meisje dat spoorloos verdwenen is en nadat ze na veel spannende momenten is teruggevonden getraumatiseerd geen woord spreekt.
Flavia Albrektsson is de advocate van de eerste verdachte Jan Ceder. Zoals uit de eerdere boeken van Hjorth Rosenfeldt bekend is, is Sebastian Bergman een enigszins verknipte figuur die niet alleen een enorm trauma uit 2004 met zich torst maar ook zodanig seksverslaafd is dat hij vrijwel iedere vrouw die hij tegenkomt in zijn bed tracht te krijgen. Die gedachte bekruipt hem dan ook direct bij het verhoor van de cliënt van Flavia in dier aanwezigheid.
Ook de vrouwelijke officier van justitie Malin Ăkerblad valt bij Sebastian in de smaak. En zo zijn er meer……
Bij het onderzoek komen vele meer of minder kleurrijke karakters voorbij.
De achtergrond van de moorden is lange tijd duister doch het blijkt uiteindelijk verband te houden met grote financiële belangen in de mijnbouw. Meer kan er hier niet gezegd worden zonder in die vermaledijde spoilers verzeild te raken.
In een fraai opgebouwde verhaallijn wordt ruim voor het einde duidelijk wie de dader van de moorden is maar aan het einde is er nog een zeer verrassende ontwikkeling.
Het boek eindigt met een cliffhanger die ongetwijfeld als de aanzet voor deel vijf van de Bergmankronieken is bedoeld.
Ook de privéwederwaardigheden van de eerder genoemde personages worden weer iets verder uitgediept. Vanja is de rechtschapen en intelligente vrouw die bij tijd en wijle het gevoel heeft dat ze de waarheid niet te horen krijgt over privékwesties. Torkel en Ursula hebben een bijzondere band. Billy blijkt een duistere kant te hebben die zich nota bene manifesteert in de nacht na zijn huwelijk met My. Hoofdpersoon Sebastian Bergman gaat wel erg ver in zijn niet altijd geloofwaardige escapades met vrouwen. Hij begint op dat terrein enigszins karikaturaal te worden hetgeen ongetwijfeld de bedoeling van de schrijvers is. Niet elke lezer zal dit echter evenzeer kunnen waarderen.

Michael Hjorth en Hans Rosenfeldt hebben met “Het stille meisje” wederom een voortreffelijke thriller afgeleverd. Hun taalgebruik is onberispelijk en uitstekend (zelfs het eenmalige gebruik van de opmerkelijke vergrotende trap “zeldener” stoort dan niet) en de verhaallijnen zijn creatief bedacht zonder te vervallen in onnodige complexiteit. De personen zijn waar nodig uitgebreid geportretteerd en de situatietekeningen zijn levensecht. Daardoor brengt het boek puur genot voor de lezer, die het nauwelijks zal kunnen wegleggen. Hoewel het aanbevelenswaardig is de eerdere delen in volgorde te lezen vanwege de ontwikkeling van enkele karakters, is het boek zeker zelfstandig leesbaar.
De plot is goed zij het dat er geen echt grote en oorspronkelijke verrassingen in verweven zijn. Dat laatste en het inmiddels net iets te karikaturale beeld van de persoon Sebastian Bergman verhindert een waardering van vijf sterren, maar het boek verdient zeker vier stralende sterren.