Aardig tussendoortje

De thriller “Moordeiland” van Peter van Beek speelt zich af op het eiland Texel. Dochter Maud van onderwijswethouder Esther Morgenstern wordt een paar dagen voor haar eindexamen van de middelbare school vermist. De vrij excentrieke vrouwelijke inspecteur Lone Telander en haar zwaarlijvige collega Kraus worden op de zaak gezet. Lone is biseksueel en heeft een losvaste relatie met haar collega Mihra Mahinovic. Zij rijdt in een opvallende Dodge rond.
Op het eiland is een pyromaan actief. Als het vakantiehuis van de Duitse Bild-journalist Günther Fischer in vlammen opgaat, wordt een gruwelijke ontdekking gedaan.
Er ontspint zich een aardig verhaal waarin rectrix Gertrude Eggerich van de scholengemeenschap De Hogeberg, haar zoons Dieter en Ferdinand, haar ex-man Johannes van Driesen, docent Kaj van Pamelen, Jesse Verlaat een vriend van Maud, en eerdergenoemde Günther Fischer de belangrijkste rollen spelen.
Spanning is er genoeg, er vallen meer doden en lange tijd lijkt het duidelijk wie de dader is. Doch het verhaal krijgt tegen het einde een flinke draai die even verrassend als onwaarschijnlijk is.

Peter van Beek heeft een redelijk taalgebruik doch de karakters worden soms minimalistisch beschreven evenals de omstandigheden waaronder de gebeurtenissen plaatsvinden. De lezer krijgt zeker geen filmisch beeld van het verhaal. De indeling van het boek in korte hoofdstukken is aangenaam, doch het duidelijk aanwezige streven van de schrijver tot het gebruik van korte, soms bijna staccato zinnen doet af en toe enigszins geforceerd aan.
In de proloog bekruipt de lezer al snel het gevoel van gewrongen taalgebruik zoals “Wolken stormden voorbij” en “De dieselmotor grauwde”. Na de proloog wordt dat gelukkig snel minder zij het dat zinsneden als “journalist van de geschreven pers” en “dampend glaasje jenever” de wenkbrauwen doen fronsen.
De plot is aardig geconstrueerd maar lijkt nogal vergezocht. Wel vaker wordt de vraag gesteld waarom rechercheurs van politie in thrillers vaak als zulke bijzondere types worden geportretteerd. Ook de hoofdpersoon Lone Telander is er zo een. Op sommige momenten wordt zij een karikatuur van zichzelf. Dat geldt in het bijzonder op de te vele momenten dat wordt beschreven hoe ze met haar tongpiercing haar tanden raakt. Dat is een enkele keer leuk en origineel, maar de herhaling doet daar afbreuk aan.
“Moordeiland” is een gemakkelijk leesbaar en aardig verhaal dat geschikt is als tussendoortje. Het is echter niet bijster origineel - er zijn nogal wat déjà-vu-momenten – en de karakters hebben niet altijd voldoende diepgang.

Het boek krijgt twee sterren.