Voorspelbaar plot maar mooi geschreven

De met de rijke Afghaanse Farihma gehuwde Ludde Menkema is de hoofdpersoon in de boeken van Lupko Ellen. In het zelfstandig leesbare vierde boek in de serie, getiteld “Nachtengel”, ontmoet de naar Duitsland uitgeweken Ludde in Groningen zijn oude vriend (en soms tegenstander) Henri de Geus, thans chef van de Antiterrorisme Eenheid Noord-Nederland. Beide mannen zijn destijds als militair uitgezonden naar het voormalige Joegoslavië.
Hun oude strijdmakker Aldwin Bekker blijkt aldaar nu betrokken te zijn bij vrouwenhandel. Ludde en Henri gaan op onderzoek uit en ontmoeten daarbij in Bosnië op ongewone wijze vader en dochter Milos en Mirjana Paviç, en de bij dubieuze activiteiten betrokken Petar Joviç.
In traag tempo ontwikkelt zich een verhaal met een eenvoudige plot. Echte spanning is er niet veel en ook de afloop is tamelijk voorspelbaar. Wat deze aspecten betreft is het een ontspannend en gemakkelijk leesbaar boek dat echter niet zozeer als een intrigerende thriller kan worden bestempeld.
Het taalgebruik van Lupko Ellen verdient veel waardering. Zijn pen is zonder meer vaardig, zijn stijl is fijnzinnig en goed. De karakterschetsen en de sfeertekeningen zijn beeldend en treffend, waardoor de lezer wel in het verhaal getrokken wordt.
De verwende thrillerlezer houdt er veelal van om door de schrijver meer dan incidenteel op het verkeerde been te worden gezet. Dat gebeurt in “Nachtengel” in het geheel niet. En wat meer spanning zou niet hebben misstaan.
Over de drie eerdere boeken van Lupko Ellen was de pers volgens de citaten op de achterflap van het boek bijzonder lovend.
De bewoordingen aldaar zijn evenwel naar het oordeel van uw recensent niet evenzeer van toepassing op het hier besproken boek.
Dat mist enkele niet onbelangrijke elementen van een sterke thriller en krijgt daarom drie overigens wel weer dikke sterren.