Goed verhaal met een onaangename typografische opmaak

“Vergeef me” is de vijfde thriller van de Belgische schrijfster Anja Feliers. Haar vorige boek “Vergeet mij niet” oogstte lovende recensies.
Yasmine Verjans, aankomend lerares Nederlands, is net in de steek gelaten door haar vriend Simon. Op vakantie aan zee wordt zij ’s avonds buiten aangerand door een louche Franssprekende man. Op de valreep redt de knappe student David de Jong haar van verkrachting. Yasmine valt meteen als een blok voor hem en er ontluikt een relatie die echter op drijfzand is gebouwd. Maar dat blijkt pas later als de duistere kanten van David aan de oppervlakte komen…..
Yasmine wordt aangenomen als lerares op de hogeschool waar David student blijkt te zijn waardoor een moeizame en gespannen situatie ontstaat door het irritant bezitterige gedrag van David. Het wordt allengs gecompliceerder als Simon terug op het toneel verschijnt en het hart van Yasmine weer verovert. Ze maakt een einde aan de contacten met David.
Bij deze slaan de stoppen dan volledig door. Hij verschijnt met een geweer op school en gijzelt Yasmine met een groep studenten. Psychologe Kathleen Verlinden probeert te bemiddelen terwijl schooldirecteur Jan Van D’Huys en politiecommissaris Dirk Claes met veel moeite trachten de gijzeling goed te laten aflopen. De zaak wordt als dermate ernstig beschouwd dat de Speciale Interventie Eenheid met scherpschutters ten tonele verschijnt.
In de loop van het verhaal blijken vreselijke gebeurtenissen uit het verleden van David een verklaring te moeten zijn voor diens gestoorde gedrag. Het is zonder spoilers niet goed mogelijk daar verder op in te gaan in deze recensie.
Anja Feliers heeft een vlotte pen met logischerwijs heerlijke Vlaamse invloeden en zet de personages in beeldende taal neer. Het verhaal zit vol met heftige emoties en psychologische problemen. De plot is ingenieus bedacht en uiteindelijk –het verhaal komt althans wat de ontwikkeling van de plot betreft wel enigszins traag op gang- mooi uitgewerkt. Feliers laat zien hoe wraakzucht mensen kan verteren als zij trauma’s hebben opgelopen en gehersenspoeld zijn op basis van verdraaide informatie.
Niettemin begaan de schrijfster en ook de uitgever enkele onzorgvuldigheden die de waardering van het op zich goede verhaal wat minder maken.
Opmerkelijk is de zin op blz. 162: “Zijn rechterbeen was doordrenkt van het bloed.” Zulks lijkt fysiek onmogelijk. Voorts is de handeling van David met de anticonceptiepillen nogal onnozel vanuit de veronderstelling dat die onopgemerkt zou blijven. En dat terwijl deze jongeman een uiterst berekenende indruk maakt.
Maar uitgesproken moeizaam is de volgtijdelijke opbouw van het verhaal, mede in relatie tot de typografische indeling van het boek. Alle 319 bladzijden lang golft het verhaal voortdurend heen en weer tussen heden en verleden. Het boek wemelt van de korte flashbacks die in cursieve stukken tussen de ook weer korte teksten in gewone druk over het heden zijn weergegeven. Bovendien zijn die terugblikken vanuit het oogpunt van diverse personen in de ik-vorm geschreven waarbij het niet altijd meteen duidelijk is wie de ik-figuur in de desbetreffende passage is. Voor de opbouw van de spanning en de verklaring van het handelen in het heden moge dat goed zijn, deze wijze van indeling van het verhaal vergt (te) veel inspanning van de lezer en leidt zeker in het eerste deel van het verhaal tot een licht en onprettig gevoel van chaos. Zulks geldt temeer omdat de tekst doorloopt en geen hoofdstukindeling kent.
Het is aanbevelenswaardig daarvoor in volgende boeken een andere modus te bedenken.

En zo blijft het op zichzelve goede verhaal steken op drie sterren.