Is dit de angstwekkende nabije toekomst?

Na het alom goed gewaardeerde “Doodskopvlinder” leverde de samenwerking tussen Tomas Ross en Corine Hartman kortelings hun tweede gezamenlijke boek op. Opnieuw draagt het boek een dierennaam als titel. Een “zwarte weduwe” is namelijk onder meer een spin waarvan het vrouwtje nogal nare karaktertrekjes heeft. Vaak doodt zij na het paren het mannetje. Gezellig is anders…..
Overigens zijn er andere betekenissen die ook toepasselijk zijn.

“Zwarte weduwe” is weliswaar een zelfstandig leesbaar verhaal maar het is duidelijk een soort vervolg op “Doodskopvlinder” in die zin dat diverse personages uit dat laatste boek weer een belangrijke rol spelen.
De proloog omvat een spannende actiescène met twee oude bekenden die de lezer meteen op scherp zet. Caressa Montevagio alias Carrie de Graaff en in het bijzonder Adam Kaplan beleven heftige en levensbedreigende momenten.
Een belangrijke NAVO-medewerker laat het leven door in een panieksituatie zelfmoord te plegen.
Dan begint het indringende verhaal dat is opgebouwd rond de hedendaagse voortdurend actuele dreiging van terroristische aanslagen. Het boek sluit naadloos aan op zeer recente actualiteit rond het toenemende en steeds dichterbij komende terrorisme. De lezer huivert welhaast en ziet de recente uiterst schokkende beelden uit de realiteit in gedachten weer terug.
Op even fraaie als schokkende wijze wordt in het verhaal beschreven hoe een potentiële zelfmoordterroriste wordt geïndoctrineerd. Er vindt een aanslag plaats in Amsterdam vlakbij een synagoge.

Dan verschuift de denkbeeldige camera naar Italië. Op het landgoed Il Giardino woont Sir Charles Spencer Cavendish, hoofd van Securicor, de veiligheidsdienst van de NAVO. Hij is getrouwd met Sarah Supardjojo die lepidopterist (deskundige op het gebied van vlinders, een zeldzaam woord voor een zeldzame specialisatie) is en op het landgoed vlinders kweekt. Opmerkelijk is overigens dat in het vorige boek werd gesproken over lepidopterologe; de betekenis van beide woorden is vrijwel dezelfde.
Als Sir Charles hoort van de aanslag in Amsterdam, zet hij het Special Force-team van Securicor in om het brein achter de aanslag op te sporen. Carrie en Adam krijgen die taak en vervullen die met verve. Het vermoeden ontstaat dat er een lek in de top van de NAVO moet zijn. Hun speurtocht kent veel actie en leidt uiteindelijk, ondanks het feit dat Securicor van hogerhand wordt ontheven van zijn taak, tot de ontrafeling van de plot.

Diverse intrigerende personages verschijnen op het toneel. Zo is daar Sophie, dochter van Sir Charles, gescheiden van Bimo en moeder van Charles’ kleinkinderen Charlie en Doddy. De oude bekende Paolo Vizzini, pastor op Sicilië, krijgt ook weer een niet onbelangrijke rol in het verhaal.
En dan zijn er nog als interessante karakters onder meer Freddy Maartens, belangrijke adviseur van de NAVO, en Elena Kübler, een wereldberoemde couturier.
De indringende epiloog van het boek laat de lezer in verbijstering en latente angst voor terreur achter. Er lopen vele gekken rond op deze wereld, en het lijkt allemaal zo dichtbij…….

Tomas Ross en Corine Hartman zijn de personificatie van het spreekwoord “goede wijn behoeft geen krans”. Hun proza is ook in dit boek vlekkeloos, gepolijst, toegankelijk voor eenieder en beeldend. De karakters worden goed (verder) uitgediept. De plot van het boek is niet alleen helaas uiterst actueel en realistisch maar ook goed en origineel geconstrueerd. Het verhaal is van veel actie voorzien die echter nimmer in grove taal of in onsmakelijke details wordt beschreven. Dat is voor de lezer zonder meer aangenaam.

Toch zijn er kritische noten bij het verhaal te plaatsen. Het laatste deel van het verhaal (vóór de epiloog) krijgt op zeker moment een zodanige stroomversnelling dat het lijkt alsof het eind wel erg snel moest worden bereikt. Sommige lezers zullen het gevoel krijgen dat het laatste stuk enigszins is afgeraffeld. De epiloog geeft dan wel weer een zij het onheilspellend moment van rust.
Sommige onderdelen van de plot maken wel een wat vergezochte indruk. Maar daarbij moet wel de vraag worden gesteld: wat is heden ten dage nog vergezocht? Gebeurtenissen die een weldenkend mens nauwelijks voor mogelijk houdt of in ieder geval hield, vinden heden ten dage tóch plaats. Corruptie en misdaad komen in alle lagen van de bevolking aan de oppervlakte. En gevreesd moet worden dat de toekomst daarin geen verbetering zal brengen.
Voorts is er een enkel element in het verhaal dat geen wezenlijke functie lijkt te vervullen. Met name de rol van de spin zwarte weduwe is niet altijd even helder.

Het boek is op één ernstige taalfout na foutloos. Dan valt het des te meer op dat er een niet bestaande Latijnse spreuk wordt aangehaald. Op bladzijde 255 staat, nota bene in verband met pastor Paolo die zijn Latijn vast wel kent, te lezen:
“Homo sana in corpore sano”
Dat moet uiteraard “Mens sana” zijn. Het lijkt welhaast een door de schrijvers bedoelde taalgrap omdat het Latijnse woord “homo” mens betekent, en het Latijnse “mens” geest. Mocht dat zo zijn, dan is die grap niet geslaagd. Want “sana” is de vrouwelijke vorm van “sanus” en dat laatste had er dan moeten staan.

“Zwarte weduwe” is een lezenswaardige actiethriller met een hoog actualiteitsgehalte. Hopelijk keert de nabije toekomst ten goede, maar de verwachtingen zijn niet bepaald hoopgevend.

Halve sterren worden niet uitgedeeld. Vier sterren waren niet haalbaar door de niet onbelangrijke kritiekpunten.
Maar het is een aanbevelenswaardig boek en krijgt drie kraakheldere sterren. Een goed boek dus !