Een gewone woensdag in april, een gewoon rijhuis… ik begin te lezen in een gewoon boek, over gewone dingen zoals familiegeheimen en onderzoeken. Maar de juiste woorden, de gedetailleerde beschrijvingen maken dat ik meer wil lezen en dat ik gebeten wordt door mijn thriller.

Intriges, sterke maar kwetsbare vrouwen, onafhankelijk en koppig. Ja ik las een boek van Nicci French! En neen, dit is geen schrijfster maar een schrijversechtpaar: Nicci Gerard en Sean French. Ze schrijven literair psychologische thrillers met een sterk perspectief maar toch zijn er vele nevenlijnen, zeker in mijn boek: “Wachten op woensdag”. Mooi om weten, is dat Nicci en Sean steeds alleen schrijven. Sean in een schuurtje in de tuin, Nicci in de studeerkamer. Één van de schrijvers begint met een hoofdstuk en dan wordt het bewerkt door de andere. Net zolang totdat hun eigen stijl wegvalt en Nicci French overblijft. Nominaties en prijzen vielen hun al te beurt: “De verborgen glimlach” kreeg de zilveren vingerafdruk net als “ De bewoonde wereld”. “Bezeten van mij” werd genomineerd voor trouwe publieksprijs, ook onderhuids en de bewoonde wereld werden genomineerd voor de NS publieksprijs. Maar nog geen prijs voor “wachten op woensdag”.
In “Wachten op woensdag” vindt Dora Lennox haar vermoorde mama, een geweldige mam en plichtsbewust verpleegster…. In “Wachten op woensdag” zoekt een gepensioneerde journalist een seriemoordenaar die nog op vrije voeten loopt omdat er iemand onschuldig in de gevangenis zat. Toeval of niet maar het is weer Frieda Klein die in dit onderzoek haar tanden zet. In deze twee zaken is Frieda Klein, een psychoanalytici, die al ernstig neergehaald is, de rode draad. Deze rode draad of Frieda zorgt voor de oplossing van beide zaken. Een oplossing die zeker niet rooskleurig is maar wel de realiteit laat begrijpen en ervoor zorgt dat de rust terugkeert in Frieda. Deze niet al te rooskleurige oplossing betekent concreet dat het uitkomt dat een zoon zijn moeder vermoordt omdat zij een geheim, dubbel leven leidde, dat een gezin uitéén valt, door een vader die het verlies verdrinkt en drie kinderen die elk op hun manier omgaan met het verlies van hun mama. De journalist moet zijn obsessie bekopen met zijn leven. Dus rozengeur en maneschijn zijn ver weg.
Nicci French hanteert een aparte stijl om het verhaal te vertellen. De structuur is soms hels en ingewikkeld omdat er zoveel te doen is en zoveel personages zijn. Net zoals Frieda de rode draad is in het verhaal zelf, zijn het ook steeds haar gedachten die centraal staan bij het vertellen. De beschrijving is zo gedetailleerd dat het lijkt, op de eerste bladzijde reeds, dat je in de tuin van de Lennoxen wandelt, ook voel je soms echt de adem van de stad Londen. Het is een kunst om iemand zo in je thriller te laten inleven. Een goede thriller heeft een stevig perspectief en snijdt actuele zaken aan. Actuele zaken zoals: angst voor de dood, angst voor verandering, wantrouwen van autoriteit. Maar een goede thriller bevat ook een aantal klassieke elementen zoals: familiegeheimen, de perfecte moord,…. Items die ook in dit boek aan bod kwamen. Maar niet alleen de omgeving wordt zo levensecht verwoord maar ook de kwetsbaarheid en gebrokenheid van bepaalde personages. De verschillende verhaallijnen maken het boek wel druk, snel, (te) veel …. Het boek is een deel uit een achtdelige reeks waarvan dit het derde is, een serie rond psychoanalytici Frieda Klein. Het eerste deel is “Blauwe maandag”, het tweede “Dinsdag is voorbij”, het derde is mijn boek “Wachten op woensdag” en wat zal donderdag nog meer brengen? Is Frieda Klein nog steeds zo gedreven of zal ze moe geworden zijn? Vragen waar veel geboeide lezers een antwoord op willen krijgen.
Ik vond het, in het algemeen, een goed boek, een boek waarin ik meeleefde en het nog fijn vond ook, ik voelde de spanning tot in mijn kleine teen. Het begin trok mijn aandacht. Het einde bracht me terug in die mooi beschreven spanning maar het midden van het verhaal was voor mij te veel, te wisselend, te…. De vele nevenlijnen maakten dat ik niet meer zo gebiologeerd verder las, mijn concentratie verzwakte het was net alsof mijn aandacht te veel verdeeld moest worden. Dit loste zich vanzelf op naar het einde van het boek toe.

De evolutie van wat er zich sinds het begin van het boek afspeelde in het gewone rijtjeshuis loste niet helemaal mijn verwachtingen in maar ik heb genoten van de thriller omdat vooral het begin en het einde zo sterk waren, bepaalde personages droegen mijn sympathie weg en anderen kwamen irritant over. Dit alles zorgde ervoor dat het geheel toch heel boeiend was vanaf de moord in het gewone rijtjeshuis op een gewone woensdagmiddag tot aan Frieda die klaar is voor een nieuw begin.