Menthol stal niet alleen Roosjes hart

Ik lees al vanaf dat ik kan lezen, maar in het genre non-fictie bleef ik toch vaak weg en behoefte om er wel te komen had ik ook niet. Tenminste, niet voordat ik het DWDD boekenpanel over het boek Menthol hoorde praten. Toen ook nog eens de Menthol leesclub kwam, moest deze zeventienjarige toch een kansje wagen- en met succes.

Zoals ik al zei: aan non-fictie heb ik mij zelden gewaagd. Ik merkte dan ook meteen aan het begin van het verhaal dat het totaal niet te vergelijken was met welk boek dan ook. Dit was misschien dan ook de reden dat ik, tot mijn eigen teleurstelling, in het begin veel moeite had om echt in het verhaal te komen.
Er wordt aan het begin aandacht geschonken aan de geschiedenis van Joseph Sylvester van toen hij nog in Amerika woonde zodat de lezer beter kan begrijpen hoe hij toen al was en waarom hij deed wat hij deed. Maar terwijl het klinkt als de uitgelezen kans om kennis met deze unieke handelsman te maken en te proberen hem te begrijpen, voelde het voor mij als een verplichting waar je even doorheen moest. Veel geschiedenisfeiten en (er zitten overigens wel veel feitjes tussen die je ook echt meer laten opsteken van die tijd en zijn dus zeker niet alleen de grote feiten die iedereen heeft geleerd op school) weinig diepgang in dat stuk, waardoor ik moeite had een band te krijgen met Joseph. Het is zeker niet zo dat op álles dieper moest worden ingegaan en ik bij álles veel meer emoties wilde, want ik weet dat dat zo niet hoort bij een non-fictie. Maar het miste in mijn ogen net dat ene vleugje gevoelens bij enkele gebeurtenissen, waardoor hij voor mij niet écht aanvoelde als een mens.

Maar, mijn lieve lezers, tot zover het geklaag. Echt waar, ik heb ontzettend genoten van dit verhaal en daar verbaas ik mezelf alsnog mee. Het kwam tot leven, recht voor mijn ogen. Ik reisde mee met Joseph naar al die markten en genoot van zijn grappige, slimme en vooral unieke manier van verkopen, alsof ik er daadwerkelijk als bezoeker bij stond. Ik was soms net zo verbaasd om hem als de mensen die hem tegenkwamen en raakte net zo verliefd als dat Roosje deed. Het feit dat dit een waargebeurd verhaal is, gaf mij een extra gevoel van geluk, puur omdat ik hem nu ook heb meegemaakt. Niet in levende lijve natuurlijk, maar zo voelde het eigenlijk bijna wel.

Een groot onderdeel in het verhaal waardoor het daadwerkelijk tot leven lijkt te komen, zijn de originele foto's van Joseph, Roosje en hun familie en vrienden die erin staat. Daarnaast ook nog de echte documenten en krantenberichten van hen, waarin je niet alleen een stukje van hun leven zelf kan zien, maar je ook even helemaal terug kan wanen naar de twintigste eeuw. Je ziet hoe de oud-Nederlandse taal eruit zag, de mode van die tijd en wat werd gezien als echte schoonheid. Je hoort er wel vaker iets over, maar om het met je eigen ogen te ontdekken bracht stiekem het hart van deze jonge geschiedenisfan toch meer op hol.

Daarnaast is de schrijfstijl van Frank Krake zeer aangenaam. Hij schrijft redelijk simpel en niet erg beschrijvend, maar weet toch met die wijze het verhaal de eer aan te doen dat het verdient. Door de simpliciteit leest het ontzettend makkelijk weg en je moet dan ook zeker niet gek opkijken wanneer het ineens een uur later is, terwijl je voor je gevoel pas net bent begonnen met lezen. Zelf ben ik normaal niet zo'n fan van een schrijfstijl als deze, maar bij dit verhaal heb ik er echt van genoten.

Misschien soms iets te oppervlakkig in mijn ogen en soms voelde het iets te veel aan alsof bepaalde feitjes erin waren gestopt om te laten zien hoeveel kennis Frank Krake wel niet had van de twintigste eeuw, maar al met al blijft het een geweldig boek en ben ik alleen maar zeer blij dat ik hem heb mogen lezen voor de leesclub. Waarschijnlijk ga ik me zelfs nu wat meer begeven bij de non-fictie sectie.