Nog geen overtuigd Green-fan

Ik heb alle hype rondom John Green expres overgeslagen, omdat mijn verwachtingen dan meestal torenhoog zijn en een boek zelden aan zulke verwachtingen kan voldoen. Maar sinds alle gillende boekfans weer rustig naar een andere hype zijn verplaatst, vond ik het wel eens tijd om iets van hem te gaan lezen.

Het verhaal is mij niet echt tegengevallen, maar ik vond het ook niet “damn near genius” zoals Time Magazine op de cover (ik heb die mooie rode versie) vertelt. Er gebeurt eigenlijk vrij weinig in redelijk wat bladzijdes, maar is dan wel weer zo geschreven dat het je niet per se irriteert. Gewoon even lekker voor de tijdverdrijf, maar geen boek dat echt zal blijven hangen.

Leuk detail vond ik - verrassend genoeg - wel de Theorema. Het idee dat je kan voorspellen wie wie dumpt en wanneer dat dan gebeurt, vond ik ronduit geniaal bedacht. En voor iemand die een pure haat heeft voor wiskunde is dat best knap om voor elkaar te krijgen.

Nog een leuk detail vond ik de voetnoot. Oké, ze waren écht niet allemaal nodig en sommige zorgden er zelfs voor dat ik Colin nog irritanter vond toen hij zo intens veel zelfmedelijden leek te hebben, maar ze waren over het algemeen leuk gevonden en hielpen wel enkele dingen te verduidelijken. Wat prettig is, aangezien je anders weer allemaal uitleg in de tekst zou krijgen en je dat ontzettend afleidde van het verhaal.

Dus ja, ik ben nog niet echt een Green-fangirl, maar ik vond het verhaal op zich wel vermakelijk. En de originele details kon ik ook zeker waarderen.