Het verhaal verloopt helemaal niet hoe ik het had verwacht. In het begin denk je dat de ouders vermoord zijn door mensen van de dierenbescherming, maar het blijkt dan de dochter te zijn die ze heeft vermoord. Uiteindelijk blijkt dat Fiona die bij Sam woont niet de echte Fiona is en dat zij de keel van de ouders heeft overgesneden. Ik vind het wel iets minder dat het telkens blijft veranderen. Het houdt wel de spanning erin, maar ik vind dat het lijkt dat de auteurs het alleen maar deden om het boek langer te maken.
Wat dan wel goed is, is dat het verhaal chronologisch is met af en toe wat flashbacks, hierdoor is het makkelijker te volgen. Dit is zeker nodig met het verhaal, want door de veranderingen wordt het anders te onduidelijk.
In het boek vertelt het hoofdpersonage haar leven en je krijgt het gevoel dat je erbij bent. Zeker bij de dialogen die worden vertelt, je lijkt een toeschouwer die er vlak naast staat.
Het boek leert je dat je niet zomaar iedereen mag vertrouwen en dat de mensen die je voor je hebt, niet altijd de de mensen zijn die je denkt dat ze zijn. Mensen hebben allemaal wel iets te verbergen of liegen over iets. Sam maakte dit mee met Finn en Michael, ze deden zich als onschuldige en slachtoffers voor, maar waren eigenlijk de daders.

Het is een interessant boek, zeker voor mensen die geïnteresseert zijn in psychologie, want door de posttraumatische stress-stoornis komt dit thema vaak voor. Het verhaal is zo spannend op sommige momenten dat ik het boek niet kon weg leggen. De enigste nadelen vind ik dat je soms wel merkt dat het geschreven is door twee auteurs en dat het lijkt dat ze dingen bleven verzinnen voor het boek langer te maken. De dingen die verzonnen waren wel goed gevonden en onvoorspelbaar, zodat het boek wel goed bleef.