De laatste getuige

!In deze review komen spoilers en mijn ongezouten meningen in voor!
Review 4#

Heb dit boek gewonnen met de postcodeloterij en was meteen geïnteresseerd toen ik de achterkant las. Al vanaf het moment dat ik kon luisteren en lezen, was ik al geïnteresseerd in tweede wereldoorlog verhalen. Ik vind de voorkant ook prachtig.

Het verhaal:
Liggend op het dak van een trein ontvlucht de twintigjarige Amsterdammer Wim Aloserij in 1943 de verplichte Arbeitseinsatz in Duitsland. Hij duikt onder bij een boer en slaapt maandenlang in een kist onder de grond. Toch wordt hij bij een razzia gepakt en opgesloten in de beruchte Gestapo-gevangenis aan de Euterpestraat. Hij belandt in Kamp Amersfoort en gaat enkele weken later op transport naar Noord-Duitsland, waar hij 8 maanden lang de dodelijke dwangarbeid in de concentratiekampen Husum en Neuengamme overleeft. Mede dankzij de harde lessen van zijn drinkende stiefvader.
Als de oorlog bijna ten einde is, belandt Wim op het luxe cruiseschip Cap Acorna, dat voor anker ligt in de Lübecker Bocht. Terwijl op de wal de geallieerden Duitsland tot overgave dwingen, begaat de RAF boven water een dodelijke vergissing. Jachtvliegtuigen bombarderen meerdere schepen en in een waar inferno verongelukken 7000 gevangenen. Samen met slechts enkele honderden opvarenden overleeft Wim Aloserij een van de grootste scheepsrampen aller tijden.
Op zijn 94ste vertelt hij ons zijn verhaal.
!Spoiler alert!
Het voorwoord is geschreven door Sybrand van Haersma Buma wiens eigen grootvader overleed in Neuengamme.
Het boek zit vol foto's en afbeeldingen die je helpen bij het verhaal.
Deze man heeft zoveel meegemaakt. Verplicht werken voor Duitsland, vluchten, onderduiken op een boerderij en slapen in een kist, opgepakt door landwachters en gebracht naar het huis van bewaring aan de Weteringschans, werkkamp Amersfoort, concentratiekamp Neuengamme, geimproviseerd concentratiekamp Husum-Schwesing, terug naar Neuengamme, aan boord van de Athen, aan boord van de Cap Acorna en heeft de scheepsramp daarvan overleefd. Gelukkig heeft hij het overleefd, trouwde en kreeg kinderen. En op 94 jarige leeftijd verteld hij zijn verhaal, wat een heer.
Ik vraag me wel vaak af met dit soort verhalen van hoeveel er nou waar is en hoeveel er bij geromantiseerd is. Hoeveel dingen zijn feiten en hoeveel zijn hersenspinsels. Het geheugen is op oude leeftijd niet optimaal. Wat zijn dromen en wat is realiteit. Hoeveel is door trauma aangetast enz. Maar dat hoef ik allemaal niet te weten. Het gaat erom dat ik het verhaal leerzaam vond en ervan genoten heb.

Conclusie:
Heb van het verhaal genoten (hou van tweede wereldoorlog verhalen).
Heb een paar keer het boek weg moeten leggen om op internet dingen op te zoeken.
Niet het beste verhaal dat ik heb gelezen op dit gebied, maar ik heb een paar fijne leesuren eruit gekregen.

Cheen