Het dier versus de mens

Drie personen vertellen het verhaal waarin het hoofdonderwerp is: hoever mag de mens gaan bij het etaleren van dieren in een dierentuin, een circus, een show?
Directeur Edo Morell van een Amsterdamse dierentuin kampt met teruglopende bezoekersaantallen. Daar moet wat aan gebeuren, vindt hij, een doortastende manager die in grote plannen, bezoekersaantallen en langetermijnstrategieën denkt.
Zijn tegenstrever is de Zuid-Afrikaanse/Nederlandse Sariah Malan, bij hem als neushoornspecialiste in dienst, die aanvankelijk een meer morele opvatting erop nahoudt over de omgang van mensen met dieren: niet de mens maar het dier; niet het menselijke lijden, maar dat van de dieren hoort centraal te staan. Zij laat zich echter steeds meer overtuigen niet alleen door de vergezichten voor de dienrentuin die Morell haar voorspiegelt, maar ook door zijn erotische aantrekkingskracht.
De derde persoon is de voorzitter van de Raad van Bestuur van de dierentuin, Frank Rida. Hij stemt altijd in met de plannen van Morell en probeert regelmatig Malan te overtuigen van diens gelijk. Als ex-politicus beschikt hij over de nodige contacten voor zijn lobbywerk om voldoende financiën en vergunningen voor de uitbereiding en reorganisatie van de dienrentuin los te krijgen. Maar ook als gedegen kenner van het werk van de kunstenaar Albrecht Dürer weet hij zijn gelijk te onderbouwen: beeldde deze kunstenaar van rond 1600 immers de dieren niet af als wezens met een eigen waarde en een eigen lotsbestemming in plaats van als theologische symbolen van het menselijke bestaan en lijden?
De spanning tussen de drie hoofdpersonen blijft lange tijd onderkoeld, totdat Albrecht, de laatste neushoorn in de dierentuin en object van het denken en handelen van de drie hoofdpersonen, vanwege een virale infectie nog maar een paar maanden te leven heeft. Er is geen uitzicht op nakomelingen. De gevangen neushoorns zullen uitsterven, zoals al eerder met de in het wild levende neushoorns door menselijk handelen, door stropers is gebeurd.
Het is aanleiding voor de dierentuindirecteur een laatste groots plan te bedenken en tot uitvoer te brengen: niet de neushoorn hoort centraal te staan, maar de beleving van de mens die bij de aanschouwing van het stervende dier nadenkt over zijn eigen lot: “Het uitsterven van de neushoorn is een educatief element, een leerervaring zonder weerga.”
Maar Sariah Malan denkt daar het hare van. Gaat het uiteindelijk om Albrecht of om ‘wij mensen’?
Met veel humor en lichtvoetigheid gaat de schrijver op dit uitermate serieuze onderwerp in.