Avontuur bij de semi-overheid

Peter Frantz vertelt heel gedegen over de fictieve, maar daarom niet minder realistische ervaringen van een man die vanuit een klein particulier belastingadviesbureau overstapt naar een groot semi-overheidsbedrijf. Dat klinkt saai voor een roman. Dat valt bij lezing mee, hoewel de lezer eindeloos lang meegenomen wordt naar alle gesprekken en overwegingen over visie- en andere ronkende documenten van de Raad van Bestuur en van de vele grote en kleine bazen van het overheidsbedrijf. Geen boeiende kost voor liefhebbers van thrillers. Maar voor wie de moeite neemt zich te verdiepen in de complexe en vervreemdende wereld van een bedrijf met 3000 werknemers, kan de lol niet op.
Vanaf de sollicitatiebrief van de hoofdpersoon tot aan zijn uiteindelijke maar snelle besluit zijn werk bij deze semi-verheid vaarwel te zeggen, maakt de lezer kennis met het meest moderne managementjargon dat in Nederland vanaf de jaren negentig een grote vlucht heeft genomen. De overheid stootte vele taken en diensten af naar ‘de vrije markt’, waar niet ‘de politiek’ de scepter in handen heeft, maar diffuse lagen van Bestuurders, Toezichthouders, afdelingshoofden, teamchefs, hun plaatsvervangers en van hen weer de adjuncten en assistenten. Die alleen maar met elkaar schijnen te vergaderen. De Hoofddirectie vergadert op maandagmorgen, de afdelingsdirecties doen dat op dinsdagmiddag, de teamdirecties op woensdagmiddag evenals de stafdirecties, en de teamoverleggen een week later. ‘Daarmee was een sluitend systeem bereikt waarmee binnen twee weken boodschappen van de top naar het laagste niveau doorkwamen. En via dezelfde weg terug konden boodschappen van de werkvloer uiteindelijk weer bij de Hoofddirectie terecht komen.’
De hoofdpersoon Peter Frantz, een naam die net zo verzonnen lijkt als die van de auteur op de kaft, doet nauwgezet verslag van alles in het bedrijf wat hij meemaakt als lid van het Team Bijzondere Gevallen B (TBGB). Om als lezer gek van te worden, hoewel de auteur zijn best doet op een niet-cynische manier daarover te vertellen. Want hij gelooft in de publieke zaak, reden waarom hij voor de baan bij de semi-verheid heeft gekozen.
Als er bezuinigingen en een fusie op komst zijn, besluit Peter Frantz te vertrekken. Hij kan niet meer tegen het praten om het praten. Niet de klant, de burger, blijkt centraal te staan, maar de interne belangen en posities zijn doorslaggevend. Hij krijgt het aanbod om bij zijn eerste baan op het belastingadviesbureau vennoot te worden.