Stilistisch sterk, inhoudelijk zwak

Een bekend gegeven: in een afgesloten, godvrezend boerenland komt een buitenlandse familie wonen. De bewoners, incluis de kinderen, keren zich massief tegen deze vreemde mensen met andere gewoonten, een ander geloof, andere ideeën. Maar stilistisch zeer bijzonder en eigenzinnig geschreven: hakkelende zinnen zonder werkwoordsvorm en de verteller, het tienermeisje Betje, spreekt voortdurend in de je-vorm waardoor ze haar omgeving en ook zichzelf op een afstand bekijkt. Ze wil ook steeds minder met het boerendorp met zijn dogmatisch christelijke geloof te maken te maken te hebben. Ze droomt van de grote stad, een vrijere moraal, een studie sterrenkunde. Maar ze krijgt voor die stap buiten het dorp niet de ruimte, noch van haar ouders, noch van de plaatselijke dominee.
Keerpunt en sleutelmoment in de roman is de plotselinge dood van haar vriendje die wel met de buitenlandse bewoners optrok waardoor ook Betje met hen in contact kwam. Na zijn dood laat ze zich steeds meer opsluiten in de eigen ‘blanke’ vriendenkring en de xenofobe moraal van het boerendorp. En de tieners van het dorp, ook Betje, gaan over tot een radicale daad om het kwaad in het dorp uit te roeien. Een dramatische ontknoping.
Maar die komt in het boek zo laat en zo onverwacht en zo heftig dat die ongeloofwaardig is. De roman lijdt daardoor aan een gebrek aan psychologische diepgang.