Hoe te verdragen: de dood van je kind?

Dat is de kern van de vraag die de schrijver/de verteller zich stelt in een verbrokkeld, zijn leven overhoop gooiend, subtiel naar woorden zoekend en formulerend relaas van de wiegedood van zijn kind. Hij wordt uit de werkelijkheid geslingerd. Hij haalt de wereldliteratuur (Flaubert, Nabokov) erbij om te lezen hoe die de dood van een kind hebben verwoord. Ze vermelden het te terloops, hun verhalen en hun levens gaan verder zonder dat er iets wezenlijks verandert. Maar, vraagt Thomése zich af, 'hoeven ze dan niet opnieuw te leren lopen, praten, leven.' 
Of, naar aanleiding van het overlijden van zijn vader, leer je niet volledig opnieuw kijken naar, praten over en je verhouden tot je dromen, je leven, naar je verlangde rol als ouder, naar je vrienden, familie, buren, naar de werkelijkheid? Ga je niet kijken met de ogen van je vader ('ik merkte: een dode ziet meer dan je denkt.') en, nu dan, met die van je kind: wat voor vader zou zij hebben gewild en hoe had je aan haar verwachtingen willen beantwoorden?
Om tot de conclusie te komen: omdat je zelf bestaat, subject bent van een uiterst trieste ervaring, zit je jezelf in de weg: het verdriet om het verloren kind vermeerdert het (imaginaire, alles beheersende) vaderschap van de schrijver/verteller. Door de situatie van het verdriet blijft de werkelijkheid uiteenvallen, maar de situatie heeft de schrijver niet nodig. De schrijver zelf zit de situatie hinderlijk in de weg. Maar hij kan niet anders en wil niet anders. Als levende mens moet hij het levenloze ondanks zichzelf accepteren, en dat is een onmogelijke opgave.