Onbegrip, boosheid, emotie spatten van de pagina’s

Ondanks dat ik het boek “simplistisch” vind geschreven voor volwassen, kon ik het boek moeilijk wegleggen. Vanaf het eerste hoofdstuk wilde ik weten hoe het verhaal verder gaat. Je voelt de angsten, vreugde en zorgen van de Oma en de meisjes Rita en Rosie. Maar er was ook onbegrip en boosheid. Het onbegrip naar de moeder, de nieuwe vriend, maar ook naar de school, mensen in het kindertehuis zoals de buurtbewoners, politie. Ik begrijp het gewoon niet hoe dit allemaal zo makkelijk kon gebeuren en geaccepteerd werd. Ondanks de vele signalen die afgegeven worden. Het verhaal “De Verloren Kinderen” zit vol met intrigerende personages, waarvan ik van sommige personages meer wilde weten na een bepaalde gebeurtenis. Voor mijn gevoel gaat Diney Costeloe soms te snel van het ene naar het andere waardoor je nieuwsgierig wordt en er vragen opkomen. Maar helaas komt er geen antwoord op deze vragen.
Onmogelijk om weg te leggen dit boek, het had me vanaf het eerste hoofdstuk in zijn greep. Met vele intrigerende personages. “De verloren kinderen’ is een ontzettend triest verhaal over wat er met deze “verloren” kinderen na de oorlog gebeurde. Ze werden naar Australië gestuurd.
Een stukje geschiedenis wat mooi is om te lezen maar waarvan je hoopt dat het nooit meer gaat gebeuren. Het maakt je weer even bewust, hoe goed je het zelf hebt!
“Diney Costeloe’s schrijfstijl vond ik zelf niet fijn. Maar het verhaal raakte mij en zorgde ervoor dat ik dit boek in 1 adem uitgelezen heb.