Zeker niet de beste

Tijdens een (volgens Carl Morck) zeer drukke middag komt er een telefoontje binnen van een rechercheur die een jarenoud ongeluk onderzoekt. Hij is ervan overtuigd dat het om moord gaat, maar komt niet verder in het onderzoek. Afdeling Q is zijn laatste hoop en hij verzoekt dan ook om hun hulp. Carl is wreed gestoord in zijn middagslaapje en heeft hier totaal geen zin in. Maar dan pleegt de rechercheur Habersaat zelfmoord, en Carl kan onder druk van Rose en Assad niet anders dan de zaak aannemen.

Hier begint het avontuur, dat uit twee perspectieven belicht wordt: een natuurabsorptieacademie en Carl's afdeling Q.
Met name de verhaallijn uit de natuurabsorptieacademie en diens deelnemers bevat spanning. Je volgt meerdere personages en hun avonturen.
De verhaallijn over Carl en zijn afdeling kabbelt voort. Met de nodige humor en kamelengrappen kom je tergend langzaam meer te weten over de vorderingen, en ook een heel klein beetje over de achtergronden van Assad en Rose.
Het boek kabbelt langzaam voort en neigt langdradig te worden, iets wat ik van Jussi Adler Olssen niet gewend ben. Van mij had het boek een pagina of 150-200 korter gemogen, dan had er vermoedelijk meer vaart en spanning in gezeten. De laatste 100 bladzijden zijn ouderwets spannend en lezen als een trein.

Al met al een redelijk zesde deel in deze serie, ik kijk uit naar het volgende!